Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |          tak strasznie samotny. Bo widzisz, najgorszą samotnością nie
 2  I,4 |          księgę.~- Z tej gablotki. Widzisz, jakie to cacka.~- Musiała
 3  I,9 |       gdzie byli sami mężczyźni.~- Widzisz pan: hrabia... - zaczął
 4  I,9 |         trwało kilka sekund.~- Czy widzisz pan tę staruszkę między
 5  I,9 |          szepnął książę. - Czy nie widzisz pan w niej istotnego niebezpieczeństwa
 6  I,9 |             przerwała prezesowa. - Widzisz, moje dziecko, że nie jesteś
 7  I,9 |            weszli na schody.~- Ot, widzisz - rzekła hrabina - to jest
 8  I,10|          ściskając go szepnąłem:~- Widzisz, jak cię kochają...~- Lubią
 9  I,15|         krowy albo orzeł dla gęsi. Widzisz, mówię ci nawet komplimenta:
10  I,18|       Zbawco!.. - woła baronowa. - Widzisz przed sobą kobietę skrzywdzoną
11  I,19|          powierzyć kupcowi?... Ale widzisz... kiedy w nieszczęściu
12  I,19|          to niech i tak będzie. ~- Widzisz, że nie rozumiesz. Zaraz
13  I,19|     Przepraszam cię, Belu, że mnie widzisz w takim negliżu... Cóż się
14  I,19|         masz przecie rozum. Baron, widzisz, utrzymuje jakąś spółkę
15  I,19|     uradowana. panna Izabela. ~- A widzisz!... - odpowiedziała hrabina
16  I,19|      rzucając mu się w objęcia. Bo widzisz, mój drogi - dodał uspokoiwszy
17  I,19|       Wokulski. ~- O tym wiem. Ale widzisz, panie Stanisławie, gdybym
18 II,1 |           wiem, że nie pomogę, ale widzisz... Zgryzota jest jak trucizna:
19 II,1 |          zawołał jeden stołownik - widzisz, jak trudno bez schodów
20 II,2 |         się jak sędzia śledczy. ~- Widzisz przecie, że stary!... -
21 II,3 |            rubli to nie nic... Ot, widzisz, Opera, a ot bulwar Kapucyński,
22 II,3 |               Boski spacer!... Czy widzisz pan ten ruch... - mówił
23 II,4 |      pracował - odparł Geist.- Jak widzisz, łatwo tu o wypadek... Chodźmy
24 II,4 |      kilkanaście gramów... ~- Otóż widzisz - przerwał Geist. - Mamy
25 II,4 |        nade wszystko żałuj, że nie widzisz rumieńca na twarzy Beli,
26 II,6 |            się głos Ochockiego: ~- Widzisz, mówiłem ci, że tu jest
27 II,9 |     odpowiedziała mrużąc oczy. .~- Widzisz, jak nas przyjmują!... -
28 II,9 | Misiewiczowa i głośno utarła nos~- Widzisz, Heluniu, znowu odpina ci
29 II,9 |            drzwi. O, tam są drzwi, widzisz pan, panie adwokacie?~-
30 II,9 |       przyszła do głowy.)~- Ale bo widzisz - szepnąłem - mówią jeszcze,
31 II,10|          twarzy:~A co, ukradła?... Widzisz pani, co się teraz zrobiło
32 II,11|      służącego i nalał herbatę. ~- Widzisz pan - rzekł - on by ją niezawodnie
33 II,11|        Misiewiczowej na "Kurier"~- Widzisz, Helenko - rzekła do córki -
34 II,11|           panu powiedział?~- Mnie, widzisz pan, powiedziała żona, która
35 II,12|       westchnienie. - Chociaż..:~- Widzisz jakieś: chociaż? - spytała
36 II,14|        zamykając drzwi gabinetu. - Widzisz przed sobą człowieka, który
37 II,17|            co kocha?... Czy ty nie widzisz, że ja już jestem tylko
38 II,17|           Pan Bóg opiekuje!...~- A widzisz, mówiłem ci, żebyś tam nie
39 II,17|             Rzecki począł mówić:~- Widzisz, Stachu, ja już miarkuję,
40 II,17|         kark nie ciągnę!... Tylko, widzisz, mówił mi Szuman, że tobie
41 II,19|              Zakład o Wokulskiego. Widzisz pan, było tak. Jeszcze w
42 II,19|          wszystko... No, i jak pan widzisz, robi, na co go stać...~