Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |              i szyby w oknach, zakres swojej działalności i subiektów;
 2  I,2 |             Klejn, przybijcie z łaski swojej literki. Szanowny pan każe
 3  I,3 |               czasu dotykając palcami swojej białej szlafmycy, której
 4  I,5 |           przytłaczał świat bogactwem swojej fantazji, a inny raz weneckim
 5  I,8 |            drzwi i znowu wziął się do swojej roboty.~Już Wokulski był
 6  I,9 |         śmiercią i kazał włożyć je do swojej trumny.~- A... a!... - szepnęła
 7  I,12|          jakiś tam Ochocki, za pomocą swojej maszyny, ale on... Czuł
 8  I,13|         rzekła - że baron nie utrzyma swojej klaczy do wyścigów i wygrałam,
 9  I,13|    poświęciłby interesów czy kaprysów swojej żony za pożyczkę wziętą
10  I,14|               popierała Wokulskiego u swojej przyjaciółki hrabiny i jej
11  I,14|      Florentyny, że baron nie odzyska swojej klaczy, gdyż kupił ją Wokulski...~
12  I,14|          Izabela.- Baron nie dostanie swojej klaczy.~- Może założysz
13  I,18|          perkalu. Tak już przywykł do swojej gorączkowej roboty, że choć
14  I,19|        palcami po metalowych guzikach swojej liberii czekał na rozkazy. ~-
15  I,19|           stycznia. Niech pan z łaski swojej policzy. A tu jest kwit. ~
16 II,1 |              mi niestworzone rzeczy o swojej rodzinie, o swoich stosunkach,
17 II,1 |            sprowadził się na górę, do swojej żony. O ile pamiętam, za
18 II,2 |           każdy naród ma prawo bronić swojej wolności!... A dziś co?...
19 II,2 |         drugim, na znak, że nie uważa swojej akcji za skończoną, a mnie
20 II,2 |              poprawiać około sukienki swojej córeczki. Jej matka również
21 II,2 |             babcia stanowczo - idź do swojej lalki i rób jej kaftanik.
22 II,3 |           którzy tak głośno krzyczą o swojej wolnej woli, wydaje te same
23 II,6 |            baron znowu całował rączki swojej narzeczonej, która uśmiechając
24 II,6 |                   Jakże co? Mieszka u swojej ciotecznej babki a razem
25 II,6 |                panie, pocałować brzeg swojej sukni... Ale czy nie nudzę
26 II,7 | nieprzyjemnych wrażeń poczęła żałować swojej wzmianki o Wokulskim przed
27 II,7 |            nie tak samo mówił baron o swojej pannie Ewelinie?..."~Lampa
28 II,10|               rzekła czerwona dama do swojej sąsiadki.~- Ale pani się
29 II,11|                Wokulski wyrzeknie się swojej panny Łęckiej, a ożeni się
30 II,12|              pracować nad utrzymaniem swojej szyi w kierunku pionowym,
31 II,12|             zranionym, a tak cichym w swojej boleści?"~Zatopiona w wewnętrznej
32 II,13|                która tak przyrasta do swojej skały, że dopiero trzeba
33 II,14|              był u baronowej książę w swojej własnej osobie. Zamknęli
34 II,14|         zainstalował się w mieszkaniu swojej żony. Przerwał procesy z
35 II,14|             wyrazi się bez szacunku o swojej klientce, do pani Stawskiej
36 II,14|             gotów...~- Sprobuj no pan swojej gotowości.~- Panie! tak
37 II,15|       nieczułym.~A gdy leżał pyszny w swojej martwocie, której największe
38 II,17|             że jeżeli ty wyjdziesz ze swojej spółki, to ona wpadnie w
39 II,17|        przeszedł baron od miłości dla swojej żony do... pracowni technologicznej!...~-
40 II,17|             Węgiełek stracił serce do swojej dlatego tylko, że na własne
41 II,17|              je między trzema palcami swojej.~- Cóż to znaczy?... - zapytała
42 II,19|              zachwycał się trafnością swojej kuracji, dzięki której choroba