Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |        jeżeli chce mieć porządnych.~Słychać, że Andrassy zażądał sześćdziesięciu
 2  I,4 |     deszczem i śniegiem. Prawie nie słychać turkotu dorożek, gdyż dorożki
 3  I,4 |           jakby czuł kogoś obcego. ~Słychać szmer w sieniach. Jakaś
 4  I,4 |       jednak pocałunków.~- No i cóż słychać, stary, u ciebie? - odezwał
 5  I,4 |           Naturalnie...~- Cóż u was słychać? - powiedz mi.~- Akurat
 6  I,4 |           humor.~- Ale co w mieście słychać? W sklepie, dopóki ty w
 7  I,6 |           posuwa się w tył. Zresztą słychać turkot... To turkot dorożki
 8  I,6 |           Wtem (powóz ciągle drży i słychać turkot) z głębi jeziora
 9  I,8 |       niekiedy tak cicho, że prawie słychać szelest duchów wracających
10  I,10|       chwilę zaległa taka cisza, że słychać było tętent siwej klaczy
11  I,10|            wzmogła się tak, że było słychać po dwa i po trzy strzały
12  I,10|          się wystraszony skowronek. Słychać było tylko ciężkie stąpanie
13  I,11|         trochę głośniej, bo nic nie słychać...~Książę z Wokulskim przyjechali
14  I,12|             na trzecim piętrze było słychać kucie szewskiego młotka,
15  I,12|       przyszedł, więc spytał:~- Cóż słychać, panie Szlangbaum?~- Żle! -
16  I,13|          apopleksja... Cóż u ciebie słychać?~- Mam pojedynek - odparł
17  I,13|         drogi - jednym słowem - źle słychać. Hrabia Sanocki, pamięta
18  I,15|         ogolić go i uczesać. ~- Cóż słychać, panie Fitulski? - zapytał
19  I,16|               Proszę cię... Cóż tam słychać?... Czytam właśnie Supińskiego:
20  I,17|             zadzwonił. W mieszkaniu słychać było kroki, ale nie śpieszono
21  I,18|       pojechał w Aleje Ujazdowskie. Słychać nawet turkot jego powozu
22  I,18|           utył. ~- No, co... no, co słychać?... - ciągnął pan Ignacy
23  I,18|             A o małym Napoleonku co słychać? ~- Uczy się w Anglii w
24  I,18|           naprzeciw okna, za którym słychać bolesny krzyk zarzynanej
25 II,2 |             domu. ~Za drzwiami było słychać rozmowę na głos kobiecy
26 II,5 |               W korytarzu wagonowym słychać było kroki i rozmowę; drzwi
27 II,6 |           zanoszący się kaszel było słychać w drugim końcu oficyny. ~
28 II,7 |       rozmawiała tak krzykliwie, że słychać ją było w całym parku, ku
29 II,8 | podobieństwa. Dokoła szaro i cicho. Słychać tylko krakanie wron, które
30 II,9 |             światła, a w mieszkaniu słychać głosy wielu mężczyzn, czasami
31 II,9 |     szepnęła tak głośno, że zapewne słychać ją było na dziedzińcu -
32 II,10|        głośno, że w całym domu było słychać.~Na nieśmlałą uwagę pani
33 II,10|        najlepszy dowód, że nie było słychać zwykłego w takich razach
34 II,11|             baby, te baby!...~- Cóż słychać na mieście? - pytam Wirskiego,
35 II,11|    Krzyczała tak głośno, że ją było słychać na całym dziedzińcu, i nawet
36 II,12|            zatruwać !.. One mówią ( słychać to podobno w całym mieście ),
37 II,15|         lampa z zielonym daszkiem i słychać było pukanie aparatu. Obok
38 II,17|              Chodźże no... Co u was słychać?~Węgiełek z początku przypatrywał
39 II,17|             pan nie patrzy...~- Cóż słychać? - powtórzył Wokulski.~Węgiełek
40 II,19|        szkliste, pulsa biją tak, że słychać na ulicy...~- Słyszałeś