Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |           sklepie, przygarbiony, z rękoma w kieszeniach, a za nim
 2  I,3 |          przez się skakał i machał rękoma, a we drzwiach - bęben,
 3  I,5 |            rozmarzona otoczy kogoś rękoma i oprze mu głowę na ramieniu;
 4  I,6 |           Panna Florentyna zrobiła rękoma ruch, oznaczający rezygnację.~-
 5  I,6 |    wrażenie...~- Pnia z czerwonymi rękoma - wtrąciła ze śmiechem panna
 6  I,6 |     ciemności o taburet i drżącymi rękoma dzwoni. Dzwoni drugi raz,
 7  I,6 |            Florentyna przyciskając rękoma piersi. -- Nie rozumiem
 8  I,6 |        szezlongu i utuliwszy głowę rękoma szlochała.~
 9  I,10|            po węgiersku, wskazując rękoma za siebie.~Była blisko siódma,
10  I,10|       drugi siedział trzymając się rękoma za brzuch. Poczułem zapach
11  I,11|           kładł się na szezlongu z rękoma splecionymi pod głową i
12  I,11|            Fotelu i zatrzepotawszy rękoma zawołał:~- Sądzę, że nad
13  I,14|            Czyżby ten z czerwonymi rękoma parweniusz?...~Teraz dopiero
14  I,15|       wolno, ze spuszczoną głową i rękoma w kieszeniach. ~Prosty ten
15  I,18|            Rzecki schwycił się obu rękoma za głowę. ~- Powariowali
16  I,19|   stanąwszy przed nim z załamanymi rękoma, jak zrozpaczony Germont
17  I,19|          kanapy i oparłszy się obu rękoma na stole, zapytał: - A gdyby
18  I,19|      zawołał pan Tomasz i zatrząsł rękoma. - Niechbym się tylko wdał
19  I,19|         skrzyżowanymi na piersiach rękoma i nagle przyszło jej na
20 II,1 |       szezlongu i leżał milcząc, z rękoma nad głową i przymkniętymi
21 II,1 |          biegać po pokoju i trząść rękoma. ~- Co za lód w tych sercach!...
22 II,2 |         młody człowiek wytrząsając rękoma. - Sto razy słyszałeś pan,
23 II,2 |              zawołała gestykulując rękoma. - Więc nie od siebie, ale
24 II,3 |           Wokulski ściskając głowę rękoma. - Wiedziałem, że Paryż
25 II,4 |          oczy, dotykał go własnymi rękoma?... ~Uśmiech Jumarta przerodził
26 II,4 |         szepnął Wokulski ściskając rękoma skronie - głowa mi pęka!...
27 II,7 |          Ochockim, który rozrzucał rękoma i prawił: ~- Nic nigdy nie
28 II,9 | przyszedłem, witała mnie otwartymi rękoma, mała Helunia wskakiwała
29 II,9 |          nazwisko i - tak został z rękoma w powietrzu. Dziwnym bowiem
30 II,10|           swą dawną laleczką i jej rękoma od czasu do czasu uderza
31 II,14|          Tylko po całych dniach, z rękoma założonymi na piersi, chodziła
32 II,14|         szepnęła zasłaniając twarz rękoma. - O! Co ty robisz...~-
33 II,15|          zaciął zęby, schwycił się rękoma za frędzle obicia; pot wystąpił
34 II,15|       myślał, że się dusi, i objął rękoma drzewko które wciąż szeleściło.~"
35 II,17|           Rzecki schwycił drżącymi rękoma.~- Wieczny odpoczynek i...
36 II,17|         bez Żydów.~Książę zasłonił rękoma oczy.~- O, panie Wokulski,
37 II,17|         zawołał Ochocki wyrzucając rękoma. - Kupić postęp społeczny
38 II,17|          Nie wiedział, co zrobić z rękoma, i czuł, że na twarz biją
39 II,19|           po pokoju i gestykulował rękoma w taki sposób, jak gdyby
40 II,19|        opowiadać Ochocki objął się rękoma za głowę i śmiał się.~-