Tom,  Rozdzial

 1  I,6 |      nich nieznacznie wzruszyła ramionami.~Dręczyły ją inne pytania:
 2  I,6 |               rzekła wzruszając ramionami. - Do jakiejże spółki może
 3  I,6 |     Zresztą - dodała wzruszając ramionami - mężczyźni w tak bezceremonialny
 4  I,8 |       na jutro.~Wokulski ruszył ramionami.~- Trzeba raz zerwać z tym
 5  I,8 |         jednomyślnym wzruszeniu ramionami.~Dopiero około piątej po
 6  I,9 |       zdziwiła się i wzruszając ramionami odparła:~- Czy pan jest
 7  I,9 |       uwagą i wyszła wzruszając ramionami.~W chwilę po jej odejściu
 8  I,9 |      pewna - odparła wzruszając ramionami. - Niech pani wreszcie spojrzy
 9  I,9 |         Panna Izabela wzruszyła ramionami.~- Ach, gdzież znowu z sercem.
10  I,10|        poradzić, tylko wzruszał ramionami i uśmiechał się, jakby mówił:~"
11  I,10|        o dzieci.~Stach wzruszył ramionami i natychmiast przyjął Szlangbauma
12  I,10| Lisiecki.~Teraz i ja wzruszyłem ramionami i umilkłem. Źle nazywać
13  I,11| Zrobiwszy to odkrycie wzruszyła ramionami; cóż ją mógł obchodzić kupiec
14  I,11|       młody człowiek wzruszając ramionami.~- Jak to?... Przecież kuzynka
15  I,13|         Rzecki.~Doktór wzruszył ramionami i patrzył na drugą stronę
16  I,14|        Izabela lekko wzruszając ramionami.~- Dlatego też pozwalam
17  I,14|  odpowiedziała sobie wzruszając ramionami i zasnęła.~Na drugi dzień
18  I,16| Wokulski, i mimo woli wzruszyła ramionami. Galanteryjny kupiec po
19  I,17|     kapitału. - Aż sam wzruszył ramionami. ~- Jak tam pięknie, ciociu,
20  I,18|          nieznacznie wzruszając ramionami. ~W tej samej chwili przyszedł
21  I,19|   Florentyny. ~Mikołaj wzruszył ramionami i na palcach wyszedł do
22 II,3 |       Wokulski. ~Suzin wzruszył ramionami. ~- Już ty w tej izbie nie
23 II,4 |   rozkazać! - odparł wzruszając ramionami. -Przyszedłem żebrać, nie
24 II,4 |    zawsze... ~Wokulski wzruszył ramionami i usiadł na krześle. ~-
25 II,4 |     skrzydeł."~I znowu wzruszał ramionami, rozkładał ręce i mruczał: ~"
26 II,5 |    naciskiem. Wokulski wzruszył ramionami i przeczytał list. Suzin
27 II,6 |          Piękna wdowa wzruszyła ramionami, baron znowu całował rączki
28 II,6 |        chce - dodała wzruszając ramionami - to miłość wieku pary i
29 II,8 |      odparł Wokulski wzruszając ramionami. Usiadł na końcu breka,
30 II,8 | wystąpił na czoło; ale wzruszył ramionami i myślał: "Przywidzenia...
31 II,9 |       podnosił brwi, tak ruszał ramionami, a tak rozkładał ręce, iż
32 II,9 |    kamienicę - rzekł wzruszając ramionami - sprzedam ją lada dzień...~
33 II,10|     rolek wieczorem.~Wzruszyłem ramionami, bo i jakże tu bronić dziewczynce,
34 II,12|    ludzkość! - mówił wzruszając ramionami. - Za całą ludzkość i za
35 II,12|         Panna Izabela wzruszyła ramionami.~- Ty mnie pytasz? - rzekła.~-
36 II,13|        odparł doktór wzruszając ramionami.- W moich oczach Wokulski
37 II,16|      Klejn wysłuchał i wzruszył ramionami.~- Co mnie to obchodzi!-
38 II,17|      odparł Wokulski wzruszając ramionami.~- Nie wszystko. Nas z nimi
39 II,17|   oburzeniem, w końcu wzruszyła ramionami.~- Wie pan, co mi na myśl
40 II,19|       odparł Ochocki wzruszając ramionami. - Przecież znam jego życie