Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |         gość i zażądał kaloszy. Naprzeciw niego wysunął się Mraczewski.~-
 2  I,4 |      pni i rozpadlin wychodziły naprzeciw mnie jakieś szare cienie
 3  I,6 |      wreszcie siada na foteliku naprzeciw panny Florentyny. Nie jest
 4  I,8 |        Tylko pan Ignacy wybiegł naprzeciw pryncypała.~- Z Paryża przyszedł
 5  I,9 |        tam i na powrót po ulicy naprzeciw kościóła nie mogąc od niego
 6  I,9 |      Tuż przy grobie Chrystusa, naprzeciw stolika hrabiny, stał w
 7  I,10|       na panewki i znowu cisza.~Naprzeciw nas, może o wiorstę, były
 8  I,10|       konia objuczonego pakami. Naprzeciw nich wybiegli nasi podoficerowie
 9  I,10|         Katz.~Siedział na ławie naprzeciw komina i smutno patrzył
10  I,10|         jak galareta i stanąłem naprzeciw Jasia. Zobaczywszy mnie (
11  I,10|     czarny stół... A pod ścianą naprzeciw moje żelazne łóżko, dubeltówka
12  I,11|    Podniósł się z ławki i szedł naprzeciw nich jak lunatyk, bez tchu.
13  I,11|         śmiechy młodych kobiet.~Naprzeciw zobaczył parę ludzi pochylonych
14  I,12|         odgadnąć, że nimfa stoi naprzeciw okna posiadającego kolorowe
15  I,13|       na odważnych; staje tylko naprzeciw nich jak zły pies i patrzy
16  I,15|       jak człowiek, który idzie naprzeciw niebezpieczeństwu.~
17  I,16|      panną Izabelą i jej ojcem, naprzeciw panny Florentyny. Już był
18  I,18|     nogę, potem na chwilę siada naprzeciw okna, za którym słychać
19 II,3 |    włosy powstały mu na głowie. Naprzeciw siebie zobaczył taki sam
20 II,3 |     bukietami, drugi z owocami, naprzeciw pasztetnik, roznosiciel
21 II,3 |   krótkich uliczek wychodzących naprzeciw teatru "Gymnase". ~"Cóż
22 II,3 | zatrzymują się omnibusy; prawie naprzeciw kawiarnia i chodnik oddzielony
23 II,3 |    jeszcze zalewa je ozdobami. ~Naprzeciw zobaczył niedługą ulicę,
24 II,3 |       się przemysł i rzemiosła; naprzeciw nich, po drugiej stronie
25 II,3 |      bogatych dorobkiewiczów, a naprzeciw nich, po lewej stronie Sekwany,
26 II,6 |   pobiegł w stronę towarzystwa. Naprzeciw wysunęła się dama w białej
27 II,6 |         narzeczoną i sam usiadł naprzeciw niej. Potem wdówka zajęła
28 II,6 |         ławki. ~Wokulski usiadł naprzeciw panny Felicji i spostrzegł,
29 II,6 |        marszcząc się i siadając naprzeciw Wokulskiego.~- Cóż znowu,
30 II,6 |       gdy w dziedzińcu wybiegło naprzeciw prezesowej całe stado kur,
31 II,8 |         po chwili siadł w breku naprzeciw Wokulskiego. ~- Jeździł
32 II,8 |        breku blisko niej, tylko naprzeciw panny Felicji, a nade wszystko...
33 II,8 |          Usiadł na końcu breka, naprzeciw panny Felicji. Ochocki umieścił
34 II,9 |    który lokował się w oficynie naprzeciw niej. Następnie chodziło
35 II,10|           Spojrzałem. Istotnie, naprzeciw nas były oświetlone dwa
36 II,10|         profesor na katedrze, a naprzeciw niego, w dwu szeregach ławek,
37 II,15|         niech pan jedzie z nami naprzeciw niego. Będziemy jeszcze
38 II,15|    Izabela rzuciła się na ławkę naprzeciw ojca; Starski odszedł w
39 II,17|         jak zarżnięty. Wreszcie naprzeciw siebie miał jakąś starą
40 II,17|        w głęboką zadumę. "Stali naprzeciw mego kamienia i śmieli się!... -