Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |            robisz?~- Tu mieszkamy, wielmożny panie, w tym domu - odpowiedział
 2  I,8 |        intencję nie jedzą...~Ale i wielmożny pan coś markotnie wygląda?
 3  I,8 |        zbliżył się.~- Przepraszam, wielmożny panie - rzekł nieśmiało -
 4  I,10|          do Krasnegostawu.~- Niech wielmożny pan pozwoli jego zabrać -
 5  I,10| Fajsławicach chore dziecko.~- Może wielmożny pan pozwoli się jej przysiąść...
 6  I,10|               zawołał zdziwiony. - Wielmożny pan to jest pasażer, ale
 7  I,10|      złotówkę na jeden paszport. A wielmożny pan myśli, co oni byli pasażery!...~-
 8  I,12|     Wokulskiego palto i zapytał:~- Wielmożny pan na dłuższy interes?~-
 9  I,17|       jakiego zajęcia. ~"Niech już wielmożny i dobrotliwy pan - pisała -
10  I,17|        jest wolny pokój? ~- A tak, wielmożny panie, bo mi stryjek umarł,
11  I,17|          ni!... Z takiego interesu wielmożny pan mógłby się tylko nabawić
12  I,17|        znać. ~- Rozumiem wszystko, wielmożny panie - odparł Wysocki,
13  I,17|          bratem?... ~- Niezgorzej, wielmożny panie. Siedzi, dziękować
14  I,18|           ziemi. ~- Zobaczy jaśnie wielmożny pan... - szepcze zakrystian. ~
15  I,19|           Nic nagłego... Po co się wielmożny pan ma tak śpieszyć... -
16  I,19|            pan chory. ~- Rozumiem, wielmożny panie!... A nasz pan czeka
17 II,13|         Wokulskiego rozmową:~- To, wielmożny panie, mamy ruch w hotelu
18 II,13|        kobiety...~- Oho?...~- Tak, wielmożny panie. Taka najpierwej przysyła
19 II,15|           go Wokulski.~- O piątej, wielmożny panie - odparł człowiek
20 II,15|         pocałować go w rękę. - Ja, wielmożny panie, jestem...~- Dopiero
21 II,15|             Za trzy kwadranse. Ja, wielmożny panie...~- Za trzy kwadranse... -
22 II,15|            i trzymał za ręce.~- Co wielmożny pan robi najlepszego?... -
23 II,15|                zawołał.~- Panie... wielmożny panie... ja przecie jestem
24 II,15|          brat, dróżnik. Przecie mi wielmożny pan sam miejsce tu wyrobił
25 II,15|           rękę pod głowę.~- Płacz, wielmożny panie!... - mówił nachylając
26 II,15|     nachylając się nad nim.-Płacz, wielmożny panie, i wzywaj boskiego
27 II,15|   zdradzieckich wyzuje..." Co tam, wielmożny panie, dostatki, co największe
28 II,17|             rzekł z uśmiechem - że wielmożny pan już na ostatnich nogach,
29 II,17|         Węgiełka.~- Dobra kobieta, wielmożny panie, ale... Wreszcie przed
30 II,17|            i ten kamień, co na nim wielmożny pan kazał mi wyciąć napis.
31 II,17|   opowiadał :~- Jakem to usłyszał, wielmożny panie, myślałem, że polecę
32 II,17|             takie jest moje życie, wielmożny panie. Byłem spokojny, dopókim
33 II,17|            z gniewu.~- Z początku, wielmożny panie, jakeśmy się pobrali,
34 II,19|        Ignacy i otworzył kopertę.~"Wielmożny panie ! - pisał Węgiełek. -
35 II,19|         pięćset rubli, którymi nas wielmożny pan znowu obdarzył, i za
36 II,19|          jak kobieta.~Bo to u nas, wielmożny panie, we wrześniu, tego
37 II,19|            tego samego dnia, kiedy wielmożny pan idąc na zamek spotkał
38 II,19|            mówiąc nikomu o tym, że wielmożny pan szedł wtedy na zamek,
39 II,19|          ażeby była pamiątka, jako wielmożny pan od nieszczęścia się