Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |           której końca nigdy nie mogłem dojrzeć z powodu ciemności.
 2  I,3 |     przymrużone oczy, prawie nie mogłem uwierzyć, że ten jowialny
 3  I,3 |     swych synowców. Nader rzadko mogłem zrozumieć: o co mu chodzi?
 4  I,3 |      stosunków. Pamiętam, że nie mogłem utulić się z żalu, gdy raz
 5  I,4 |        powrót ?... Zresztą - nie mogłem.~- Nie mogłeś? - powtórzył
 6  I,4 |          powtórzył Ignacy.~- Nie mogłem... i basta! Nie miałem po
 7  I,9 |          postępki, które zresztą mogłem spełniać w widokach zysku.~-
 8  I,9 |           przed siedemnastu laty mogłem usługiwać w sklepie, a nie
 9  I,10|    zdziwiłem się: jakim sposobem mogłem je zgubić?~- Wiesz ty -
10  I,10|              Szukałem Katza, nie mogłem się dopatrzeć Nie pytałem
11  I,10|      zbudowano!...~Nareszcie nie mogłem wytrzymać i - w grudniu
12  I,10|         że już w lutym 1853 roku mogłem jechać do Warszawy. Zwrócono
13  I,10|    gęsiną, której do Lublina nie mogłem strawić. Nareszcie dał mi
14  I,10|         smutne oczy i prawie nie mogłem wyobrazić sobie, że ten
15  I,10| zdumienia przez cały wieczór nie mogłem ust otworzyć; tylko Klejn
16  I,10|        siebie.~Całą noc spać nie mogłem. Takie straszne zapowiedzi
17  I,15|   krzesło na koncert Rubinsteina mogłem dać sześć rubli, toż bym
18  I,17|        to - pocieszał się. - Nie mogłem go przecie nachodzić, kiedy
19  I,18|    myślał - że tylko przynaglony mogłem pójść na włoskich aktorów...
20 II,1 |         z jedwabnym kutasem, nie mogłem wyobrazić sobie, że jest
21 II,1 |          i... na drugi dzień nie mogłem go poznać: w starcu ocknął
22 II,2 |   doznałem kurczu w łydkach. Nie mogłem ruszyć się z miejsca i tylko
23 II,2 |     męski znałem dobrze, ale nie mogłem sobie przypomnieć, czyj
24 II,8 |     robiłem stolarszczyznę i nie mogłem nadążyć. Za jakie parę lat
25 II,8 |         zanim ja, ubogi chłopak, mogłem zdobyć ukształcenie, które
26 II,9 |        na przykład, dalibóg, nie mogłem sypiać po nocach blisko
27 II,9 |          wobec podobnych przyjęć mogłem nie bywać często? Dalibóg,
28 II,9 |       albo co...~Na schodach nie mogłem już wytrzymać i zawołałem:~-
29 II,9 |          po takim wzburzeniu nie mogłem już być u pani Stawskiej.
30 II,10|         powiedziałem nic. Bo czy mogłem radzić pani Stawskiej, aby
31 II,10|           niemniej jednak, o ile mogłem wymiarkować z jej oględnych
32 II,10|          że przez parę minut nie mogłem jej znaleźć. Śmieszny jest
33 II,10|       przy ławkach, dzięki czemu mogłem słyszeć rozmowę dwu kumoszek,
34 II,10|     zaschło w ustach, że już nie mogłem słowa przemówić. Szczęściem,
35 II,13|           kiedy pomyślę, że albo mogłem umrzeć, licho wie po co,
36 II,17|        on temu nie winien... Nie mogłem już wytrzymać i odpowiedziałem
37 II,17|     jedynym człowiekiem, któremu mogłem powierzyć honor mego nazwiska.
38 II,19|        Od tej pory nie tylko nie mogłem patrzeć na książki łacińskie
39 II,19|         nawet myśleć o nich. Nie mogłem patrzeć na gmach szkolny,