Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |        zdania wypowiadał niekiedy głośno i publicznie, więc uważano
 2  I,3 |          pryncypał za często i za głośno wymyślał na Ludwika Napoleona.
 3  I,8 |          panie - zawołał niemniej głośno baron do Mraczewskiego -
 4  I,11|              pomyślał Wokulski, a głośno rzekł:- Możemy pójść w stronę
 5  I,11|       głęboko odetchnąwszy spytał głośno:~- Zatem żeni się pan, panie
 6  I,13|  Królestwo Polskie. Uczony doktór głośno twierdził, że praca ta rozejdzie
 7  I,13|         które on odpowiada czasem głośno i od razu, czasem półgłosem
 8  I,15|     kipiała w nim burza. Rozsądek głośno wołał, że jutrzejszy obiad
 9  I,16|       przekonałby się (o czym tak głośno mówi duże lustro), że w
10  I,16|        mnie daje dwadzieścia..." ~Głośno jednak rzekł: ~- Dobrze,
11  I,18|        największą chęcią - odparł głośno rumiany fabrykant. - Cóż,
12  I,18|           pomyślał Rzecki i rzekł głośno: ~- Podobno... podobno szanowny
13  I,19|        zobaczyła aż trzech Żydów, głośno rozprawiających z Mikołajem
14 II,1 |      potrzebie poświęcenia, czemu głośno wtórowali obecni. Zgodny
15 II,3 |        milionów ludzi, którzy tak głośno krzyczą o swojej wolnej
16 II,4 |           Wokulski. Później dodał głośno: ~- Cóż więc panu przeszkadza
17 II,4 |        głowy lub chodził stukając głośno obcasami po pokoju dla przekonania
18 II,4 |        niepojęte oszustwo - rzekł głośno - już miałbym ideę, dla
19 II,4 |        mnie" - pomyślał Wokulski. Głośno zaś dodał: ~- A kobieta,
20 II,4 |            Paradny jestem - rzekł głośno - chcę pisać zobowiązanie
21 II,6 |         spostrzegłszy, że mówi za głośno, począł znowu szeptać. ~
22 II,6 |           spaniem mówisz pacierz, głośno powtarzając: Nie pożądaj
23 II,7 | westchnieniem. -Siądę tu - dodała głośno - a pan może mi przyniesie
24 II,7 |        kobietę?... Sama przyznaje głośno, że nie ma charakteru, a
25 II,8 |  rozbudzona. Płacze teraz już tak głośno, że ją czasem i pastuchy
26 II,8 |          intrygantami... Wokulski głośno roześmiał się... - Można
27 II,9 |     Helcia.~- Mamo - szepnęła tak głośno, że zapewne słychać ją było
28 II,9 |       odparła pani Misiewiczowa i głośno utarła nos~- Widzisz, Heluniu,
29 II,10|           płakała i wymyślała tak głośno, że w całym domu było słychać.~
30 II,10|           Ach, jak pański zegarek głośno puka. Niech pan pokaże...~
31 II,10|    przedtem obyczaje: mało robić, głośno narzekać, a po cichu snuć
32 II,10|            mruknął Wokulski dosyć głośno.~Spostrzegłem jednak, że
33 II,10|         pan Maruszewicz przeczyta głośno, co tam jest.~- Jan Mincel
34 II,11|      Mężczyzny!..."~Krzyczała tak głośno, że ją było słychać na całym
35 II,12|       Byli jacyś studenci, którzy głośno opowiadali, że Wokulski
36 II,16|           dyspozycję, on ją zaraz głośno powtarza. Ze sklepu usuwa
37 II,16|     Porządne damy!" - pomyślałem, głośno zaś odparłem:~- Pan Klejn
38 II,17|            Wokulski roześmiał się głośno.~- Śmiejesz się pan ze mnie?... -
39 II,17|         harmonijkę fizyczną i tak głośno na niej wygrywał, że nazajutrz