Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |            mizerniał nie widząc długo swej pani, rumienił się, kiedy
 2  I,6 |        człowieka, który mi nie mówi o swej sympatii i cierpieniach
 3  I,7 |         ukłonił się i znowu usiadł do swej księgi.~Gdy lokaj zabrał
 4  I,7 |               ojca przypominał lokaja swej matki. Ale kupiec - jest
 5  I,8 |               odpowiedział. Usiadł do swej księgi i udawał, że rachuje,
 6  I,8 |             przemógłszy się wrócił do swej księgi. Do sklepu znowu
 7  I,9 |            pewny, że o mnie mówiła do swej ciotki. Trzeba nauczyć się...~
 8  I,9 |           rzekła dama w brylantach do swej towarzyszki w strusim piórze.~-
 9  I,10|               i wziąwszy się znowu do swej pończochy, szeptała:~- Merkwürdig!
10  I,13|      zeskoczył na ziemię i pobiegł do swej klaczy usiłując zachować
11  I,13|               edycji. Pomimo drwin ze swej ulubionej specjalności i
12  I,16|          rozmaitych powątpiewań, i ze swej tragicznej miłości do wielkiego
13  I,17|               znowu zaczął mówić mu o swej kamienicy, z której ma nadzieję
14  I,17|          czystego zysku. ~Cyfry te ze swej strony źle podziałały na
15  I,18|            gra Makbeta, siądź z łaski swej w pierwszym rzędzie krzeseł (
16  I,18|              więc, póki czas. Nie gub swej duszy i majątku i niezatruwaj
17 II,1 |               chodniku i usiadłszy na swej lasce zaczął się śmiać w
18 II,1 |               chciał "wydobyć się" ze swej marnej pozycji. ~Od czasu
19 II,1 |               i przez pół roku żył ze swej gotówki kupując za nią dużo
20 II,2 |          drugi. Niech sam Bóg radzi o swej czeladzi... ~Gdy stanęliśmy
21 II,4 |              prawo wypędzić wilków ze swej wyspy, istotny człowiek
22 II,6 |            apetyt... - mówił baron do swej narzeczonej, lecz spostrzegłszy,
23 II,7 |               dziś na wyraźne żądanie swej ciotki wyjechała, lubo niechętnie.
24 II,7 |             nie pozwoli pani ucałować swej rączki?... - rzekł baron
25 II,10|               tym muszę mieć kogoś ze swej ręki; wolałbym zaś kobietę
26 II,10|            krociami?).~Pani Stawka ze swej strony zachwyca się wszystkim:
27 II,10|             kochający, i pobiegłem do swej ławki, gdyż Wokulski, a
28 II,10|             czerwoną twarzą mówiła do swej sąsiadki:~- Na ładną buzię
29 II,12|             zaczęła bawić się kokardą swej sukni.~- No, zaraz: oświadczył
30 II,14|        konferencji stróż wróciwszy do swej komórki rzucał czapkę na
31 II,14| przewidywaniom Leona baron przybył do swej małżonki nie o czwartej,
32 II,16|         rozumie się, powiedział o tym swej żonie, a żona Klejnowi,
33 II,16|           nigdy nie wydobędzie się ze swej rozpaczy?..."~Z jakiej rozpaczy?...
34 II,17|           jaki sposób przekona mnie o swej miłości chrześcijanka piękna,
35 II,17|               się słysząc, jak mówi o swej wielkiej ofierze dla dobra
36 II,17|                Musi ocknąć się pan ze swej apatii, bo inaczej minie
37 II,17|                 Niech mi pani z łaski swej powie, jaka uczciwość może