Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |              podparłszy się łokciami śmiał się cicho i mruczał:~- Hi!
 2  I,4 |             za łeb...~Gość także się śmiał. Objął Ignacego za szyję
 3  I,4 |        Stasiu?...~Wokulski wciąż się śmiał.~- Masz rację, nie przywykłem
 4  I,8 |          cyferblatami. Szedł i cicho śmiał się na widok wyrobników
 5  I,10| Kratochwilowi pod nogi. Pobladł, ale śmiał się.~- Oho!... ho!... -
 6  I,11|                 Cóż w tym dziwnego - śmiał się zarażony hrabia. - Malarze
 7  I,13|             pełen otuchy:~- Co?... - śmiał się trącając Wokulskiego
 8  I,13|      wrzaskliwa. Wchodząc na galerię śmiał się z jej skrzypiących schodów
 9  I,13|              nędzny zuchwalec!... on śmiał w taki sposób patrzeć na
10  I,14|             najskrytszych tajemnic i śmiał opatrywać rany, które ukryłaby
11  I,14|      bezczelny i nikczemny... Jak on śmiał udawać zakochanego we mnie
12  I,15|         muszę włożyć!"~Tak medytując śmiał się z tej otchłani dzieciństw,
13  I,16|          rękę, której Wokulski ledwo śmiał dotknąć. ~- Pan Łęcki -
14  I,17|              zamknąć budę. ~Wokulski śmiał się. ~- Lękałbym się - odparł -
15  I,17|            pisywałem, cha, cha!... - śmiał się adwokat ciągnąc dym
16  I,18|         adwokat. ~- Będziesz się pan śmiał.- ciągnie pan Tomasz - z
17  I,19|                   szeptała. - Jak on śmiał..." ~Tymczasem w przedpokoju
18 II,2 |             zbyt jest krótką, ażebym śmiał... ~- Wszystko jedno! -
19 II,4 |       szepnął. ~- A tak... tak!... - śmiał się Geist. - Nawet jeden
20 II,4 |          Wokulski. ~- Cha! cha!... - śmiał się Geist. - Weź do ręki,
21 II,4 |            niebo. A w chwilę później śmiał się i myślał: ~"Do kogo
22 II,4 |          lżejszy od powietrza, co?...śmiał się Geist. - Ciężar gatunkowy
23 II,5 |          obedrzemy, nie ma rady!... ~Śmiał się i mrugał oczyma, a Wokulskiego
24 II,7 |     nieokreślone przeczucie, ale nie śmiał pytać; nawet udał, że nie
25 II,8 |            się tylko zdawało i nawet śmiał się w duszy ze swych przywidzeń.
26 II,8 |             za rękawy, ale żaden nie śmiał go skrzywdzić. Bo widzieli,
27 II,8 |             na gruzach. Wokulski nie śmiał spojrzeć na nią. Po długim
28 II,8 |      strasznie zmieniony. Z początku śmiał się i dowcipkował, następnie
29 II,13|             który nie ocenił pani... śmiał posądzać...~Panna Izabela
30 II,13|           jeszcze na Szlangbauma, że śmiał sklep kupić?..~Stary subiekt
31 II,14|     wystarczało, a o przyszłości nie śmiał myśleć.~"Zdaje mi się, że
32 II,15|       Patrzył na odchodzący pociąg i śmiał się.~Został na peronie sam
33 II,17|        inaczej spojrzysz...~Wokulski śmiał się smutno.~- Tak... ożenić
34 II,17|           scenie, gdzie przed chwilą śmiał się, gniewał lub płakał,
35 II,17|          bardzo zadowolony. Wokulski śmiał się.~"Oczywiście - myślał -
36 II,17|           niewolę, żem po prostu nie śmiał patrzeć na inne kobiety.
37 II,19|          objął się rękoma za głowę i śmiał się.~- I pomyśleć tu - dodał -