Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |          nich przed nami poszli w ziemię, a najmłodsi - diabła warci.
 2  I,4 |           gdzie bym mógł upaść na ziemię i nie podsłuchany przez
 3  I,4 |       wino, a kieliszek rzucił na ziemię. Szkło rozbiło się z brzękiem,
 4  I,5 |          rolników powoli orzących ziemię - duże fury ciągnione przez
 5  I,5 |        zastępują słońce, dywany - ziemię, posągi i kolumny - drzewa.
 6  I,6 |         migreny.~Już mrok ogarnął ziemię... Panna Izabela jest znowu
 7  I,8 |     zajęcie. A ty, robaku, nurtuj ziemię i przerabiaj ją na grunt
 8  I,10|         padł granat ; zarył się w ziemię, ale nie wybuchnął.~- Zaczynają
 9  I,10|         przede mną coś uderzyło w ziemię zasypując mi piaskiem twarz
10  I,10|          w tył przewróciłem go na ziemię. Katz i jego chciał przebić.~-
11  I,10|        nad nami albo zaryła się w ziemię wydmuchując obłoczek kurzu.
12  I,10|         tym Katz rzucił szpadę na ziemię (byliśmy już obaj oficerami)
13  I,10|           nasze ubiory, nie naszą ziemię. Nieraz oddałbym życie,
14  I,11|   wysokości i uderzył piersiami o ziemię.~Pomieszanie jego nie uszło
15  I,11|          ludziom ogień z nieba na ziemię. Zresztą religia nakazywała
16  I,11|           cień ochroniłby ludzi i ziemię od spiekoty? albo czy kiedy
17  I,13|       toru. Wokulski zeskoczył na ziemię i pobiegł do swej klaczy
18  I,13|      ludźmi zapada wraz z nim pod ziemię. Miał też po co wyrzucać
19  I,13|       Wokulski rzucił pistolet na ziemię i zeszedł z mety. Wszyscy
20  I,15|        Wstrzymał słońce, wzruszył ziemię." Wokulski, który w tym
21  I,17|           i otwierały; patrzyła w ziemię, a na rzęsach jej błysnęły
22  I,18|     wysokości dziesięciu piętr na ziemię. ~- Jezus Maria!... - jęknął
23 II,1 |          płatki, tylko przysypują ziemię nie szkodząc najmniejszej
24 II,5 |          wszelkie życie. Pozbawmy ziemię jej przywiązania do słońca,
25 II,6 | odpowiedziała prezesowa patrząc w ziemię i bębniąc palcami po stole. -
26 II,8 |         Bóg oddał przecie ludziom ziemię na mieszkanie, a rośliny
27 II,8 |         się parasolką i patrząc w ziemię.~Pani Wąsowska i Starski
28 II,8 |          głowę i kartka upadła na ziemię... Wokulski przykląkł, ażeby
29 II,10|        pani Stawka upuszczając na ziemię mufkę, którą Klejn zaraz
30 II,10|           Maruszewicz wpatrzony w ziemię, a za nim służąca baronowej,
31 II,15|     jednym szarpnięciem rzucił na ziemię.~- Czego chcesz ode mnie,
32 II,16|           cesarzem, odbiorą swoją ziemię, zapłacą, wejdą w przymierze
33 II,17|          Chciałbym zapaść się pod ziemię, choć tak głęboko jak...
34 II,17|           ludzie, że opanują całą ziemię - i od kilkudziesięciu lat
35 II,17|           pani Wąsowska patrząc w ziemię.~- Tak, pani. Handel ludźmi
36 II,19|           chciałby zapaść się pod ziemię tak głęboko jak studnia