Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |       Napoleonie nie słyszeli.~- Mój słyszał i zapamięta - odparł ojciec
 2  I,9 |           żywa rozmowa. Wokulski nie słyszał jej treści, tylko czuł,
 3  I,9 |       spoczywać pod kamieniem, który słyszał nasze rozmowy i patrzył
 4  I,10|         burzy przy jasnym niebie nie słyszał, bracie Katz, ten nie zna
 5  I,10|             coś do mnie, alem go nie słyszał ; natomiast zaszumiało mi
 6  I,10|             tak, żem w końcu nic nie słyszał, ani huku karabinów, ani
 7  I,10|             Bronię, bom trochę o nim słyszał - odpowiedział półgłos.-
 8  I,10|         Szczęściem, obie te zaczepki słyszał Wokulski. Wstał od biurka
 9  I,11|             uwagą. Propozycja, którą słyszał, jakoś nie pasowała do wyniszczonej
10  I,12|     przerzucać kalendarz. Szczęściem słyszał, że dom Łęckich znajduje
11  I,13|          zanadto obojętny. Mimo woli słyszał rozmowy otaczających go:~-
12  I,13|            pan coś pisze na kajecie; słyszał, że gość zadaje Wokulskicmu
13  I,13|           przez schody, myślał:~"No, słyszał kto?... Taki kramarz chce
14  I,13|         adwokata Wokulski prawie nie słyszał pochłonięty innymi myślami,
15  I,17|            miałbym wiedzieć. Ale pan słyszał... ~- Tylko żeby mi tu przyszedł
16  I,17|             O!... czemu nie. Ale pan słyszał, że Oberman zgubił wielkie
17  I,17|           klucza, dużo widział, dużo słyszał, ale nic nie mógł zrozumieć.
18  I,17|              paczkę pięciorublówek i słyszał takie oto wyrazy: ~- W Teatrze
19  I,18|              nawet nie widział i nie słyszał gości, którzy roili się
20  I,19|              wystarczyć, a Kazio coś słyszał o zapisie ciotki Hortensji
21 II,4 |            pokosztuj wina... ~- Czyś słyszał co o niej? - głucho spytał
22 II,4 |           żem nic nadzwyczajnego nie słyszał - odparł Suzin uderzając
23 II,4 |              nią lub o których tylko słyszał. Przypominał sobie ich znaczące
24 II,6 |          sformułowałem tylko to, com słyszał. Pani Wąsowska przygryzła
25 II,10|           odezwał się Maleski. - Kto słyszał o tej porze wymawiać przyzwoitym
26 II,12|               I dopiero wówczas, gdy słyszał jej szczery śmiech i stanowcze
27 II,12|              wydobyciem się z nędzy, słyszał świst pocisków, które kiedyś
28 II,13| Szastalskiego i pannę Izabelę, nawet słyszał uwagi, które brzęczały mu
29 II,13|          niepodobna!... to chyba nie słyszał go pan... Pan Szastalski (
30 II,13|           kwadrans, ale Wokulski nie słyszał już ani jednej nuty. Rozbudził
31 II,15|         dalej!..."~Przez kilka chwil słyszał tylko turkot kół i zauważył,
32 II,15|      bluźnierstw?..~Wokulski już nie słyszał dalszej rozmowy; uwagę jego
33 II,15|              nareszcie ucichł.~Potem słyszał stąpanie rozchodzącej się
34 II,15|                 mówił człowiek.- Kto słyszał takie rzeczy... Przecie
35 II,17|         prawił:~- Nie wiem, czyś pan słyszał, że nieboszczka prezesowa,
36 II,17|                ciągnęła dalej. - Kto słyszał siedzieć w mieście na początku