Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |      kontuarem, na którym podczas lata łapał muchy, a w zimie kreślił
 2  I,8 |         ten okręt, który zeszłego lata widział Wokulski na Morzu
 3  I,9 |      Wokulskiemu przypomniały się lata dziecinne. Jakże mu wtedy,
 4  I,10|  weszliśmy do Turcji, a przez dwa lata następne ja, już sam, tułałem
 5  I,11|           wszystko, co prawidłowo lata, począwszy od muchy, skończywszy
 6  I,12|       teraz masz!... Przez długie lata oszczędzany kapitał uczuć
 7  I,18|       Kupferman, co już przez dwa lata grosza od pana nie widział,
 8  I,18|         jak Boga kocham. Już trzy lata, mówię tobie, chcę kupić
 9  I,18|        dwieście tysięcy, na stare lata, ale nie śpieszę się. Wyczytuję
10  I,19|          mnie spędzili tę resztkę lata. I musisz to zrobić, choćby
11  I,19|    prolongował kontrakt na dalsze lata i nie wypędzał przesadnymi
12 II,1 |           tu jest u nas ze cztery lata. Do sklepu albo do piwnicy
13 II,1 |         Stach był jeszcze ze trzy lata u Hopfera i przez ten czas
14 II,1 |         mi z oczu. Dopiero we dwa lata napisał do mnie list z Irkucka
15 II,1 | Nieszczęśliwy mój Jaś był ze trzy lata chory, a z osiem... Ach,
16 II,1 |     Warszawy. ~Przez dwa pierwsze lata tego rygoru Wokulski milczał.
17 II,2 |           nie sądził, że na stare lata wezmą mnie za złodzieja... ~
18 II,2 |        jeżeli nie pisał przez dwa lata. Wreszcie, od czego są rozwody?...
19 II,2 |         Ludwik żył. Kto przez dwa lata nie pisze... ~- Mamo, dosyć!... ~-
20 II,3 |    jeszcze w Irkucku przez cztery lata rozumu uczył. Żeby nie ty,
21 II,3 |         człowieka. ~"Dwa ostatnie lata mojej egzystencji - mówił
22 II,4 |          warto się skazać na całe lata niewoli. Nie tylko znalazłbym
23 II,4 |      kilkoro. Za dwa albo za trzy lata, Stanisławie Piotrowiczu,
24 II,4 |           namawiają mnie na stare lata. Wstydź się, panie Stanisławie
25 II,10|        wyobraża sobie, że w ciągu lata zrobi z tego raj. Raj, który
26 II,10|        stanęły mi w pamięci młode lata; że mimo woli rzuciłem okiem
27 II,11|           tysięcy rubli, choć dwa lata temu miał ze trzydzieści
28 II,11|    kobieta!... Trudno, już ze dwa lata jest w separacji z mężem."~
29 II,13|           wartości, bo przez całe lata tłomaczył mi to Stach. Lecz
30 II,13|      spostrzegłem się, że mi ktoś łata bieliznę; więc na Boże Narodzenie
31 II,14|         na całe miesiące, może na lata.~"Cóż to za okropność już
32 II,15|    przypomniały Wokulskiemu dawne lata.~Gdzie moje szczęście!..." -
33 II,17|         on mógł, prawie przez dwa lata, mieszać się do podobnych
34 II,18|           żegnałem na siedem lat? Lata minęły, Stach wrócił i znowu
35 II,19|           Ochocki. - W początkach lata oświadczył się o pannę Izabelę