Tom,  Rozdzial

 1  I,6 |       pisany po francusku: ~"Droga Belu! wybacz, że odzywam się
 2  I,6 |   przypomina Trostiego, pamiętasz, Belu, tego pułkownika strzelców
 3  I,6 |           Florentyna. - Pamiętasz, Belu, we Florencji, tego z podniesionym
 4  I,6 |      hrabiny - rzekł.~- Do ciebie, Belu - dodał pan; Tomasz biorąc
 5  I,6 |            bo to ciekawe.~ ~"Droga Belu! - pisze ciotka. - Zapomnij,
 6  I,6 |           z krzeseł.~- Co ci jest, Belu?... - spytał zatrwożony
 7  I,6 |       piersi. -- Nie rozumiem cię, Belu...~- Tak. Ty, pani Meliton
 8  I,7 |         Mówiłaś z tym człowiekiem, Belu?...~- Tak i nie żałuję tego.
 9  I,9 |      zarumienił się.~- Proszę cię, Belu - rzekła hrabina tonem uroczystym -
10  I,9 |          półtorej godziny. Prawda, Belu, że nie posiedzimy tu.dłużej?~
11  I,9 |         Kupiec... kupiec...~- Moja Belu - odpowiedziała panna Florentyna -
12  I,11|          bardziej przekonywam się, Belu, że pieniądze nie dają szczęścia.
13  I,14|       Uwielbiam twój rozum i takt, Belu!... - zawołał pan Tomasz
14  I,17|         niech tu odpoczywają... ~- Belu, nie boisz się?... - odezwała
15  I,17| odprowadzić do powozu? ~- Prosimy. Belu, podaj mi rękę. ~Hrabina
16  I,19|          mały interes... - Kochana Belu... - odezwała się panna
17  I,19|    Szpigelmanowi. ~- Zastanów się, Belu, co robisz?... - upominała
18  I,19|      interesu. ~- Przepraszam cię, Belu, że mnie widzisz w takim
19  I,19|     Izabela. ~- To nic nie znaczy, Belu!... Mają pieniądze i duży
20  I,19|  trzydziestu tysiącach... Wyjdźże, Belu... Mikołaj!... ~Zaczął kręcić
21  I,19|       sobie, że go oszukano, a ty, Belu, módl się za zdrowie tego
22  I,19|        Mamy zamiar. ~- Proszę cię, Belu - upominała ją ciotka -
23  I,19|       wakacjach. Co zaś do ciebie, Belu, spodziewam się, że potrafisz
24  I,19|       pohamowała się. ~- Dobranoc, Belu - rzekła. - Może teraz masz
25 II,7 |          weszła prezesowa. ~- Moja Belu - rzekła staruszka ucałowawszy
26 II,7 |          jej ochronę... Powiem ci, Belu, że twoja ciotka nigdy już
27 II,7 |            tyczy kupiectwa... Moja Belu, Wokulski nie sprzedawał
28 II,7 |            ironicznie.~- Wierz mi, Belu, że urodzenie jest najmniejszą
29 II,7 |         idźmy do parku. Baronie... Belu... Wyszli. W pierwszą parę
30 II,8 |          nerwowo. - Panie Ochocki, Belu, proszę do lasu, i nie pokazujcie
31 II,8 |       sypać je do bryczki. Dać ci, Belu, koszyk?... ~- Dziękuję
32 II,8 |       Starskim. ~- Czy nie chcesz, Belu - wołała - wziąć sobie tego
33 II,8 |         towarzyszki... ~- Czy tak, Belu? ~- Tak, tak! - zawołał
34 II,12|            rękę. Gdybyś wiedziała, Belu, jak on nie umie całować...~-
35 II,13|       Panna Izabela sposępniała.~- Belu - szepnęła do niej przechodząca