Tom,  Rozdzial

 1  I,6 |     krzyże. Pod wpływem pracy w sercu budzi się otucha. Kto tak
 2  I,6 |         zgęszczają się, a w jej sercu wzmaga się żal, wstyd i
 3  I,7 |  sprzedaży pamiątek, zbudziły w sercu starej damy nowe źródło
 4  I,7 |     którą każdy nosi we własnym sercu, i dopiero gdy stamtąd ucieknie,
 5  I,8 |         tym bardziej czuł, że w sercu kipi mu jakiś gniew bezimienny.
 6  I,9 |   oszczędności, gdy czuję ból w sercu?"~Dalszy bieg myśli przerwała
 7  I,9 |          wyszedł z desperacją w sercu.~"Może wypadałoby wrócić
 8  I,9 |        dodał z tajemną trwogą w sercu.~Był już na rozległym placu
 9  I,10|         wówczas dziwnie było na sercu?... Nie strach, ale tak
10  I,11|         i poczuł straszny ból w sercu. - Panna Izabela już kocha
11  I,11|         w nauce nie zrobię...~W sercu Wokulskiego obok nienawiści
12  I,13|      oblaną rumieńcem wstydu.~W sercu gotowała mu się głucha wściekłość.
13  I,14|   udawał bardzo wesołego, ale w sercu kipiał mu gniew. Gdy zaś
14  I,14|   spostrzeżono ją i powitano, w sercu jej ocknęło się zadowolenie.~"
15  I,16|  ucharakteryzowanym na kupca. W sercu jej budził się podziw, nawet -
16  I,17|     wesoły gwar przechodniów; w sercu Wokulskiego zasiadł radosny
17  I,18|  Pifkego. Ale pan Ignacy miał w sercu tyle żalów i tyle wątpliwości
18  I,19|          a przekonasz się, że w sercu Kazia odnowią się zabliźnione
19  I,19|     położenia. Polecając siebie sercu drogiej Pani, a nasze obustronne
20  I,19|        on nie przychodzi..." ~W sercu jej kipiała burza uczuć.
21 II,1 |         a drugą, może gorszą, w sercu? ~Phi! co za ulewa, co za
22 II,3 |         zachmurzony i z bólem w sercu przesuwał się pomiędzy potokiem
23 II,5 |    spojrzeniem roznieca pożar w sercu... Doprawdy, panie Wokulski,
24 II,5 |      żadnych wyższych pobudek w sercu kobiety, to przecie powinien
25 II,10| Wokulski to widać nie ma Boga w sercu, żeby sprzedać dom takiemu,
26 II,11|         że w najzakamienialszym sercu tli się przecież iskra sumienia.~-
27 II,13| Molinariego~Nie mogła zasnąć, w sercu jej walczyły najsprzeczniejsze
28 II,15|         się jego nogom, płucom, sercu, mózgowi; w nim samym wszystko
29 II,17|     później do jakiejś zawady w sercu, nie większej od laskowego
30 II,17|  powrócił i rozsiadł się w jego sercu jak wielki pan, któremu
31 II,17|      czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal; ale jak raz zobaczą...~
32 II,17|        Starski połaskotał go po sercu i po żebrach, mój baron,
33 II,17|      dający się opisać spokój w sercu.~Już nic drażnił go ruch
34 II,19|        pan Ignacy ze smutkiem w sercu. - Gdybyż choć napisał,