Tom,  Rozdzial

 1 II,6 |        nudów, pilnować się Kazi Wąsowskiej. ~- Ja też od razu biorę
 2 II,6 | przyjemniej w towarzystwie pani Wąsowskiej. ~- Moja panno Felicjo! -
 3 II,6 |     dowód w osobie uroczej pani Wąsowskiej... ~- O, mój panie - przerwała
 4 II,6 |          Kiedy dojechał do pani Wąsowskiej, wybuchnęła śmiechem: ~-
 5 II,7 |     zalecać się do bogatej pani Wąsowskiej i krążyć z daleka około
 6 II,7 |      wielkiemu zadowoleniu pani Wąsowskiej, która zanosiła się ze śmiechu.
 7 II,7 |      Eweliny, a Starski do pani Wąsowskiej, która przygryzając usta
 8 II,8 |      sposób umizgał się do pani Wąsowskiej, która ku zdumieniu Wokulskiego
 9 II,8 |    błysnął czerwony stanik pani Wąsowskiej albo biała okrywka panny
10 II,8 |      wesoło, dzięki kłótni pani Wąsowskiej z Ochockim, który zapomniał
11 II,8 |  prezesowa dała jakiś znak pani Wąsowskiej. ~"Oczywiście jestem chory" -
12 II,8 |        Izabela szepnęła do pani Wąsowskiej:~- Mogłabyś też, Kaziu,
13 II,8 |    żadnej kobiety, począwszy od Wąsowskiej, kończąc na mojej pokojówce,
14 II,8 |         pół godziny tłomaczyłem Wąsowskiej, na co przyda się kierowanie
15 II,12|      tam i zastała, oprócz pani Wąsowskiej, kuzynka Ochockiego, który
16 II,12|     odwrócił się bokiem do pani Wąsowskiej i spoglądając na ulicç zaczął:~-
17 II,12|        dni po odwiedzinach pani Wąsowskiej Wokulski zastał pannę Izabelę.
18 II,13|      panna Rzeżuchowska do pani Wąsowskiej.~- Kto wie, gdzie tu naprawdę
19 II,13|       ulicą spotkał karetę pani Wąsowskiej. Ukłonił się i szedł dalej
20 II,13|      Był tak wzruszony, że pani Wąsowskiej żal go się zrobiło.~- No,
21 II,17|       znalazł się w przedpokoju Wąsowskiej. Lokaj, nawet nie pytając,
22 II,17|      jak dzieciak. Słuchał pani Wąsowskiej i dziwił się czując, że
23 II,17|   równouprawnieniu kobiet?~Pani Wąsowskiej zapłonęły oczy i krew uderzyła
24 II,17|        Na ruchliwej twarzy pani Wąsowskiej odmalowało się uczucie wstrętu.~-
25 II,17|  całował prawie namiętnie. Pani Wąsowskiej zdawało się, że dostrzegła
26 II,17|      Kąsałbym ją..."~Widmo pani Wąsowskiej tak go prześladowało i drażniło,
27 II,17|    pannie Izabeli, tylko o pani Wąsowskiej. Oczywiście, coś się w nim
28 II,17|    śniadanie, wszedł lokaj pani Wąsowskiej i oświadczył, że pani czeka
29 II,17|    Ujazdowskiej i myślał o pani Wąsowskiej.~"Głupstwo!... przecież
30 II,17|  później oddano mu list od pani Wąsowskiej, gdzie na kopercie, w miejsce
31 II,17|      godziny później był u pani Wąsowskiej; w przedpokoju stały już
32 II,17|      jest niezasłużony?...~Pani Wąsowskiej drżały usta; z trudnością
33 II,17|       nie ma racji?.. "~Od pani Wąsowskiej pojechał do mieszkania Rzeckiego.