Tom,  Rozdzial

 1  I,1 |          opiekunem jednego i tego samego Towarzystwa Dobroczynności,
 2  I,5 |            uprosiła ojca, że tego samego dnia wyjechali z Rzymu.
 3  I,7 |       nawet subiektów, a czy tego samego nie robi z furmanami i lokajami!...
 4  I,8 |              Zawód?... Alboż mnie samego nie spotkał zawód?..."~Wokulski
 5  I,12| opanowywał go gniew i pogarda dla samego siebie.~"Cóż to - myślał -
 6  I,14|          jego miejscu umarłabym z samego strachu... A pani czy także
 7  I,15|          miastu i począł rozważać samego siebie. ~"We mnie jest dwu
 8  I,18|      która dziwiła i gorszyła nie samego tylko pana Ignacego. ~Raz
 9  I,18|            Potem (dla przekonania samego siebie, że jego umysłowe
10  I,19|      nareszcie raz coś zrobić dla samego siebie... Uszami wylewają
11 II,1 |       Jednego dnia mówił (do mnie samego), że nie wie, kiedy pojedzie,
12 II,1 | pogrzebane od lat kilkunastu, a i samego Stacha przedstawił w innym
13 II,1 |    dręczony w domu przez żonę, od samego rana szedł na piwo i wracał
14 II,3 |         nie dbasz. Ale dla ciebie samego szkoda pieniędzy... Straciłbyś
15 II,3 |        poleci za mną?... - spytał samego siebie Wokulski. - No, już
16 II,3 |           w lewo i za węgłem tego samego hotelu, w tymże samym hotelu,
17 II,3 |          tymi tłumami mógł zgubić samego siebie..."-szepnął. ~Skręcił
18 II,3 |         mojej osobie nie krzywdzi samego siebie..."~Tu Wokulski dosięgnął
19 II,4 |          samej wielkości i z tego samego materiału, które jednak
20 II,5 |          w sposób, który dla mnie samego jest niespodzianką - ciągnął
21 II,8 |      poczwary, że inny umarłby od samego ich wejrzenia. Były - mówił
22 II,9 |        najgorsze przeczucia.~Tego samego wieczora chciałem pobiec
23 II,10|       mnie!... lalka zginęła tego samego dnia, kiedy Stawka była
24 II,13|          obaj, szukając się, tego samego dnia zjechali się w Moskwie,
25 II,14|         się z nim, gdyby tak jego samego uwięziono, oderwano od panny
26 II,17|      ludzi nieszczęśliwych z tego samego powodu nie mogą sobie pomóc..."~
27 II,17|       zrobi.~Taki stan ducha jego samego zaczął dziwić.~"Myślę przecież
28 II,17|           wstręt i obrzydzenie do samego siebie.~"Jakim ja nikczemny
29 II,17|           ale jeszcze zatruł jego samego. Trudno mu było opędzić
30 II,17|    doświadczeń chemicznych i tego samego dnia wybiegł na miasto,
31 II,17|         się tak szczerze, iż jego samego to zaniepokoiło. Pani Wąsowska
32 II,18|        przecieram oczy i zapytuję samego siebie: czy ja teraz majaczę
33 II,19|          panie, we wrześniu, tego samego dnia, kiedy wielmożny pan