Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |         Pan Ignacy bardzo nisko ukłonił się jej i ofiarował krzesło,
 2  I,7 |       kończy rachunki.~Wokulski ukłonił się i znowu usiadł do swej
 3  I,8 |        Więc nic?..~- Nic.~Baron ukłonił się i już we drzwiach skrzyżował
 4  I,8 |     szorstką odmową ; na koniec ukłonił się i cicho powiedziawszy: "
 5  I,9 |    szwajcar w czerwonej wstędze ukłonił mu się głęboko i otworzył
 6  I,9 |            szepnął pan Tomasz i ukłonił mu się. Wokulski zdumiał
 7  I,9 |      hrabiny przysłać płótno...~Ukłonił się, jakby chciał odchodzić.~-
 8  I,9 |       na chodniku Wokulskiego i ukłonił mu się.~"Kolega!" - szepnął
 9  I,10|     jego posada wisi na włosku. Ukłonił się, coś mruknął, a wtedy
10  I,11|     szaleję na jej rachunek..."~Ukłonił się, panie się odkłoniły.
11  I,13|         na powóz. Lokaj hrabiny ukłonił mu się z kozła, a pan Łęcki
12  I,13|      południem...~- Tek.~Rzecki ukłonił się, nie wstając z krzesła.
13  I,15|          Skończył swoją sztukę, ukłonił się według najpiękniejszych
14  I,16|     niego rękę. ~Wokulski nisko ukłonił się przed białymi włosami
15  I,16|    Pamiętał, że przede drzwiami ukłonił się parę razy panu Tomaszowi,
16  I,16|        miła woń, skutkiem czego ukłonił się damie w kremowej sukni
17  I,17|  spojrzał na Wokulskiego; Klejn ukłonił mu się parę razy ze szczytu
18  I,17|       do mnie. Żegnam panią... ~Ukłonił się i cofnął do swego gabinetu. ~
19  I,17|        nie ja, tylko obecny tu (ukłonił się) pan S. Szlangbaum ~-
20  I,17|         Łazienkach?.. ~Wokulski ukłonił się paniom zauważywszy z
21  I,17|   osobliwej słodyczy. ~Wokulski ukłonił się, panna Izabela nieznacznie
22  I,19|        to co do grosza!... ~Żyd ukłonił się do ziemi i cofając się
23  I,19|         odpowiedział Wokulski. ~Ukłonił się i wyszedł. ~Przez chwilę
24 II,2 |        oczy. ~Wszedł, grzecznie ukłonił mi się i zapytał: ~- Wszak
25 II,2 |         panie Wirski?.. ~Rządca ukłonił się. ~- Albo - ciągnęła
26 II,2 |         czym eks-obywatel znowu ukłonił się poważnej damie, a ona
27 II,2 |       ale powstał z krzesełka i ukłonił się. ~- I pan nie jesteś
28 II,3 |     uwagę... Czeka w czytelni. ~Ukłonił się i wyszedł z powagą do
29 II,6 | księżowskiej powagi... Wokulski ukłonił się i pojechał naprzód.
30 II,7 |    głową, przywitał prezesowę i ukłonił się pannie Izabeli, która
31 II,9 | otwierając drzwi. Adwokat nisko ukłonił się i wyszedł, zza proga
32 II,13|         karetę pani Wąsowskiej. Ukłonił się i szedł dalej bez celu;