Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |         majętni i utytułowani; na nieszczęście jednak, żaden nie łączył
 2  I,6 |      cierpką, ale umie oszczędzać nieszczęście. Gdyby wam groziła ruina,
 3  I,8 |          ułożoną dłuższą mowę. Na nieszczęście spojrzała Wokulskiemu w
 4  I,9 |         ubożuchny oficer, a ja na nieszczęście bogata, i do tego jeszcze
 5  I,10|           go nie lubią, gdyż - ma nieszczęście być starozakonnym...~W ogóle,
 6  I,11|        rozgorączkowane serce.~"Na nieszczęście - westchnął - dziś nie wolno
 7  I,18|           sam nad swoją księgą. ~"Nieszczęście! - myślał. - Dlaczego ten
 8  I,19|           dodatku stało się jakie nieszczęście?:.. I co za satysfakcja
 9  I,19|          w jego czerwone oczy. ~- Nieszczęście... ruina!... - odparł pan
10 II,1 |      właśnie na niego padło takie nieszczęście? - odezwałem się. (Ale -
11 II,1 |          wtrąciłem. ~- W tym całe nieszczęście, bo ja nie jestem gołąbek.
12 II,1 |   Koniecznie chcą ludzi wciągać w nieszczęście. Swataj sobie, swataj, nawet
13 II,1 |     zawsze straszne spotkało mnie nieszczęście... Nieopłakane, niepowetowane!... ~-
14 II,3 |      teatrze; wstał z krzesła, na nieszczęście położonego gdzieś we środku
15 II,6 |          Jest to chyba największe nieszczęście w życiu. ~- Masz rację -
16 II,6 |     prawdziwie kochana, bo miałaś nieszczęście znaleźć się wśród jarmarku,
17 II,7 |         on wybierze za żonę... Na nieszczęście, nasze panny mają więcej
18 II,8 |         jeżeli go wybrała... Moje nieszczęście, żem ją poznał..."~Wjechali
19 II,8 |    spotykałem w salonach. Na moje nieszczęście, wobec pani, jestem także
20 II,8 |     jeżeli się taki trafi, na jej nieszczęście, co ona mu da?... Czy wdzięki,
21 II,10|         własne kłopoty jest cudze nieszczęście.)~Wysłuchał mnie z zajęciem (
22 II,10|              Wyobraź sobie, co za nieszczęście: jutro sprawa Helenki...
23 II,11|          z panną Łęcką?~- Tu jest nieszczęście; Wokulski nie może, nie
24 II,11| rozmawiały o Wokulskim?... Gotowe nieszczęście...~- Ale, co pan mówisz! -
25 II,13|        nie żadne łajdactwo, tylko nieszczęście. I pytam się Wysockiego: "
26 II,13|           się puszczała, to przez nieszczęście, źli ludzie ją skrzywdzili
27 II,14|           dotyczy mojej osoby. Na nieszczęście, raczyła pani wprowadzić
28 II,15|        panna Izabela. - Czy jakie nieszczęście?...~- Nie, pani. Mój wspólnik
29 II,15|          ja mógł patrzeć na takie nieszczęście pana?... Zresztą, panie,
30 II,19|           że jeżeli Stach wpadł w nieszczęście, to tylko przez nią...~Ochocki
31 II,19|        pan Wokulski, więc żeby go nieszczęście nie spotkało.>> I ja też
32 II,19|          broń Boże, nie stało się nieszczęście. I dopiero, kiedym śladu