Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |    powszechną uwagę. Pan Ignacy wiedział to i coraz bardziej zniechęcał
 2  I,3 |      raz dyscyplin, ty będziesz wiedział, ile sprzedać za dziesięć
 3  I,6 |      humor.~- Ach, papo, gdybyś wiedział, jakim tonem przemawia ciotka...~-
 4  I,9 |          i w tamtym wypadku nie wiedział dobrze, co się koło niego
 5  I,9 |      Wokulski był odurzony. Nie wiedział, którędy idzie, nie zdawał
 6  I,10|         całej Europie. Nikt nie wiedział, co będzie. Ale wszyscy
 7  I,10|        chyba nigdy nic nie będę wiedział.~Kiedy przyszliśmy do mego
 8  I,11|    darłbyś paru tysięcy, gdybyś wiedział, jak ciężko nieraz trzeba
 9  I,11| nieprzepartą siłą.~"Ach, gdybym wiedział, że śmierć jest zapomnieniem...
10  I,11|         się parę razy i już nie wiedział, dokąd idzie. Serce zaczęło
11  I,13|         córką.~Wokulski sam nie wiedział, kiedy zbiegł z galerii
12  I,13|       na chwilę uśmiechnął się. Wiedział, że śmierć nie rzuca się
13  I,13|         uczuć, że nie tylko nie wiedział, co mówi, ale nawet o czym
14  I,16|   stanowiska. Znakomity artysta wiedział o tym, bywał co dzień w
15  I,18| wieczorną sesję. Pan Ignacy nie wiedział, gdzie posadzić znakomitą
16  I,19|         Od tego on kupiec, żeby wiedział, ile i za co płaci. Straci
17 II,3 |      odpowiedział, nic pamięta. Wiedział tylko, że podano mu kawę
18 II,6 | spojrzenia. Ale za co? tego nie wiedział. ~- Pan dobrze jeździ konno? -
19 II,6 |            A gdybyś pan jeszcze wiedział, jaką ona ma bibliotekę,
20 II,6 |     pogodne niebo? Wokulski nie wiedział. ~Ale pani Wąsowska nie
21 II,8 |       on im sam odpowiadał, nie wiedział... ~Zachodziło słońce, a
22 II,10|         bo przede wszystkim nie wiedział, po co go baronowa ciągnie
23 II,15|         panią Stawską, o której wiedział, że wszystko gotowa była
24 II,15|       wagonów. Przez chwilę nie wiedział: dokąd iść? - i nagle doznał
25 II,17|        się w dorożce? o tym nie wiedział i nawet nic go to nie obchodziło.~
26 II,17|        się z nią... Ach, gdybyś wiedział, jak ona cię kocha... Zaraz
27 II,17|    zdobyć się na odpowiedź. Nie wiedział, co zrobić z rękoma, i czuł,
28 II,17|   zamiary?...~- Gdybyżem ja sam wiedział!...~Podała mu rękę.~- Żegnam
29 II,19|   zgorszeniu Szlangbauma, który wiedział, że panu Ignacemu zabroniono
30 II,19|          ale panu mówię, ażebyś wiedział, o jaką to kobietę potknął
31 II,19|  zresztą, ażeby prosty człowiek wiedział, że on sam najlepiej bawi