Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |         tęsknoty za słońcem.~Pod oknem stał ten sam czarny stół
 2  I,2 |         usiadł przy kantorku pod oknem. Klejn stanął na zwykłym
 3  I,2 |    jedynym, również zakratowanym oknem, gdzie czasami stał garnczek
 4  I,3 |     jakiś hałas, a gdy wyjrzałem oknem, zobaczyłem, że pana Raczka
 5  I,3 |       porze dnia siedział on pod oknem na fotelu obitym skórą,
 6  I,3 |       dzbanek i obie znikały.~Za oknem wciąż toczyły się wozy i
 7  I,3 |     usiadłszy na swym fotelu pod oknem już nie podniósł się z niego.
 8  I,6 |    gałązki, które chwiały się za oknem, na parę wróbli świergoczących
 9  I,12|       jednym aż dwoje drzwi; pod oknem mieszkania stróża znajdował
10 II,1 |       tym pokoiku z zakratowanym oknem i zielonymi firankami),
11 II,2 |          szpary między firanką a oknem. Zresztą, proszę pana: jeżeli
12 II,2 |          na połowie schodów, pod oknem z żółtymi, czerwonymi i
13 II,2 |          podwórza... I wyglądała oknem, przez które mnie, matce-sierocie,
14 II,2 |       piętro, wyskoczyłbym chyba oknem. ~W rezultacie chcąc za
15 II,2 |         nie pozwalają mi wyjrzeć oknem na podwórze i demoralizują
16 II,2 |    całych dniach wygląda do niej oknem... ~Dramatyczny głos baronowej
17 II,3 |         chwili stało się coś; za oknem, na ulicy, rozlegał się
18 II,4 |        wyłaziła brudna wata, pod oknem stolik z papierami, a przed
19 II,6 |        walizy. ~Wokulski wyjrzał oknem. Przed nim rozciągał się
20 II,9 |     chyba nie składasz jej wizyt oknem, tylko drzwiami. Zresztą
21 II,10|     dziewczynce, ażeby wyglądała oknem, jeżeli się ona tym tak
22 II,10|      bawi!~- Jak tu nie wyglądać oknem - westchnęła pani Misiewiczowa -
23 II,10|        powodu marnego wyglądania oknem usłyszałem taki dramat...
24 II,10|           że ci panowie wylewają oknem jakieś płyny...~- Czy na
25 II,11| Misiewiczowa i ja usiedliśmy pod oknem (staruszka nie może odzwyczaić
26 II,13|         i jak kto przechodził za oknem, mówiłem: "Pewno i ten znajomy
27 II,13|       panna Izabela.~Stojący pod oknem pan Malborg z panem Niwińskim
28 II,15|       usta, co chwilę wyglądając oknem. Nareszcie po drugim dzwonku
29 II,15|          panna Izabela wyglądała oknem. Jej nieokreślony niepokój
30 II,17|       cały czas podróży wyglądał oknem, tudzież rudego Niemca,
31 II,19|        jego pokój z zakratowanym oknem, gdzie przed chwilą wszedł