Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |       się, że chce przelać swoją duszę w słuchacza. Kiedy słuchała,
 2  I,5 |       zdawało się, że chce wypić duszę z opowiadającego. Jej oczy
 3  I,5 |         że dobry Bóg widząc dwie dusze z pięknymi nazwiskami, połączone
 4  I,6 |          myśli. W tej chwili jej duszę znowu targa gniew, żal i
 5  I,6 |   złamane, rozmarzone albo silne dusze:.. Znam całą tę maskaradę
 6  I,8 |      mówiący: dzisiaj pościsz za dusze zmarłe, jutro - na pamiątkę,
 7  I,8 |           wyssać z nich ludzkie, dusze i wypędzić na ten śmietnik?...~
 8  I,8 |   osobisty zaorał mu i zbronował duszę, na tym gruncie użyźnionym
 9  I,9 |          słabiej pociąga za sobą dusze ludzkie aniżeli księżyc
10  I,9 |         że na chwilę opuściły je dusze i uciekły do jakiegoś lepszego
11  I,9 |           Tym grubszym kirem twą duszę zamroczy...~O, prawda to!...
12  I,12|         się, że mi ktoś zamienił duszę!..."~Chwilami znowu zabierał
13  I,12|      naprawdę, jak mówi legenda, dusze wasze stanowiły kiedyś,
14  I,13|          kleszczami pochwycił mu duszę i że niepodobna mu się oprzeć.
15  I,14|         tej chwili zajrzeć w jej duszę, uciekłby z przestrachem
16  I,15|         PIĘTNASTY:~W JAKI SPOSÓB DUSZĘ LUDZKĄ SZARPIE NAMIĘTNOŚĆ,
17  I,16|   sympatia kolejno potrącały jej duszę jak krople gęsto padającego
18  I,17|       widma, które mu napełniało duszę; ale - znowu nie dostrzegł
19 II,2 |       wotywa za niego, a dwie za duszę mojej nieszczęśliwej dzieweczki... ~
20 II,3 |      ponieważ oprócz żołądka mam duszę, która łaknie wiedzy i miłości,
21 II,4 |       przelewając w niego własną duszę, razem z nią przelałeś cierpienia,
22 II,4 |       szatana, z którym walczy o duszę ludzką anioł w postaci kobiety.
23 II,6 |         Jej wizerunek, palący mu duszę, rozwiał się wobec prostych
24 II,6 |  najlepszej wierze oddaje własną duszę, jeszcze musi spoglądać
25 II,7 |         że pana kocha nad własną duszę, że bez wzajemności pana
26 II,8 |          jeszcze w świecie... Ma duszę poetyczną czy może tak się
27 II,9 |    jeżeli jesteś, zbaw pomimo to duszę moją, jeżeli ją mam - jak
28 II,11|       baby. - Jezus Maria! ratuj duszę jego..." Maruszewicz, jako
29 II,12| przelatywał obłok i rzucał mu na duszę cień nieokreślonej wątpliwości.
30 II,12|        że ten człowiek zabrał mi duszę.~- Bądźże przynajmniej rozsądna...
31 II,17|       kości, który udawał, że ma duszę, a miał zaledwie żołądek...