Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |            nas. I drzewa podobne do naszych wierzb, wzgórza porośnięte
 2  I,6 |                 powtórzył. - Srebra naszych przodków bywały już na stołach
 3  I,6 |             On jednak jest jednym z naszych dostawców.~- Sklep znam,
 4  I,6 |           się z niektórymi. A co do naszych - dodał patrząc w oczy córce -
 5  I,9 |     istotnego niebezpieczeństwa dla naszych fabryk?~- Ach, nie. Widzę
 6  I,9 |             wspólnego, że wyzyskują naszych konsumentów i robotników.~-
 7  I,10|            ruch jak na odpuście, do naszych składów zwożą i wywożą towary
 8  I,10|         zaprzężoną i otoczoną przez naszych.~Trafiłem na szczególną
 9  I,10|           szczególną scenę. Jedni z naszych chwycili za koła armaty,
10  I,10|      myśleliśmy o biednym Katzu i o naszych zawiedzionych nadziejach.
11  I,10|             większe, że niektórzy z naszych panów kłaniali mu się bardzo
12  I,11|         jaki widujemy na portretach naszych przodków?...~- Cóż w tym
13  I,11|      powinien zawsze stać na straży naszych interesów publicznych...
14  I,11|              Chciałem powiedzieć... naszych idei... to jest...~Książę
15  I,11|          Wokulskiego, żeby w innych naszych naradach chciał przyjąć
16  I,12|        organizacje subtelniejsze od naszych. Rozumie pan... skrzyżować,
17 II,1 |          nam porobiono udogodnień w naszych zamiarach, tak czule zaopiekowano
18 II,1 |     upodlenia, dopóki nie odzyskamy naszych dóbr po dziadku. Wtedy dopiero
19 II,8 |             interesa, nie gorsze od naszych... ~- Widziałem ogromne
20 II,10|        ludźmi ; oni nam pomagają do naszych celów, więc i my mamy niejakie
21 II,11| unieśmiertelnił... Piękna nauka dla naszych panien: jeżeli chcesz być
22 II,11|             sklepu nie kupi żaden z naszych panów, ale każdy da pieniądze
23 II,11|            pracę, a kilkudziesięciu naszych ludzi straci ją?~- To nie
24 II,11|             Wirski załazi czasem do naszych pań i, naturalnie, płoszy
25 II,11|        sumienia.~- Dawnoś pan był u naszych dam? - zaczyna Wirski.-
26 II,17|          ażeby kierunek spraw był w naszych rękach. Tamci mogą tylko
27 II,17|         pewny; ale i to pewne, że w naszych czasach Pan Bóg opiekuj
28 II,17|       wtrącił Wokulski. - Większość naszych wspólników ma zwyczaj rozmawiać
29 II,18|  najzacniejszych i najlitościwszych naszych niewiast za to, że dała
30 II,19|           nim do widzenia nawet dla naszych wnuków..."~"A zatem Wokulski