Tom,  Rozdzial

 1  I,6 |         nie domyślasz się, jak ja dawno znam tego człowieka, a raczej -
 2  I,9 |         przypomniat sobie: jak on dawno nie był w kościele.~"Kiedyż
 3  I,9 |        mieszka, tylko śpią prochy dawno zmarłych?... Na co ta strata
 4  I,9 |          sobą trzy światy. Jeden (dawno już zeszedł z ziemi), który
 5  I,10|        gdyby nie podłe moje nogi, dawno bym już był za granicą.
 6  I,11|         trochę oryginał, ale...~- Dawno już chciałem poznać się
 7  I,16|         Izabela była zakłopotana: dawno już nie doznała takiego
 8  I,19| ironicznie odparł Szpigelman - ja dawno robię pieniędzmi, ale takiego
 9  I,19|        Dobrze... bardzo dobrze... Dawno już myślałem załatwić ich...
10 II,1 |          coś jest. ~- Nic. ~- Już dawno nie widziałem cię takim. ~
11 II,1 |           na poglądach rzymskich, dawno już zmarłych i pogrzebanych,
12 II,2 |       Boże miłosierny! jak ja już dawno nie byłem w cudzym mieszkaniu...)
13 II,2 |           odezwałem się: ~- Panie dawno mieszkają w tym domu? ~-
14 II,6 |        może dam się przeprosić. ~-Dawno pan wyjechał z Paryża? -
15 II,6 |           stryjcio, co prawda już dawno chory na kamień. ~- Ale
16 II,7 |   nieosobliwie nimi włada. ~- Pan dawno zna barona? - spytała panna
17 II,7 |        zadraśniętego uczucia, ale dawno wyuczoną lekcją?... Więc
18 II,7 |         pani Wąsowska. ~- Już jej dawno nie mam... ~- Nie dawniej,
19 II,10|       pani Misiewiczowej - jak ja dawno zwracałem uwagę na te rolety?...
20 II,11|        nie wolno mu być podłym...~Dawno już nie widziałem Szumana
21 II,11|          tej kanapie?... Wokulski dawno już nie był tak ożywiony,
22 II,13|          i dosyć nagle wyszedł.~- Dawno?~- Kiedyście siedli do kolacji;
23 II,13|          przed oczyma jej stanęła dawno zapomniana wizja. Zdawało
24 II,13|     odwiedził?~- A prawda, że już dawno u niej nie byłem. Pójdę
25 II,13|   zarumieniona i zmieszana.~- Tak dawno nie był pan u nas - rzekła. -
26 II,14|                Zapomniałeś o niej dawno... Nie byłeś nawet na grobie
27 II,17|          pod rękę. - Wiesz co, że dawno już nie miałeś tak byczej
28 II,17|           gniewasz, stary, że tak dawno nie byłem u ciebie?- rzekł
29 II,19|    ogarnąć w jednym uścisku.- Tak dawno nie byłeś pan między nami,
30 II,19|      pogląd:~- O zapisie dla pana dawno wiedziałem... Ochockiemu