Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |        Otóż wypadek ten, zamiast całkiem odstręczyć publiczność,
 2  I,9 |       sprawa przedstawiła mu się całkiem z nowego punktu.~"Oszalałem! -
 3  I,10|          ale go odratowano. Dziś całkiem porzucił praktykę lekarską,
 4  I,15|       począł zastanawiać się już całkiem chłodno nad tym: czy na
 5  I,17|   odzywam, bo pan i gada, i robi całkiem jak dziecko...,ja jestem
 6  I,17|        podobnych operacyj, a już całkiem miał za złe Wokulskiemu,
 7  I,18|          potężne wrażenie, a już całkiem był oczarowany zobaczywszy,
 8  I,18|         tysięcy!... - odzywa się całkiem nieoczekiwany sprzymierzeniec
 9 II,1 |      pewnego dnia Stach Wokulski całkiem zniknął mi z oczu. Dopiero
10 II,2 |     głową... ~Ten wykrzyknik już całkiem mi się nie podobał. Dałem
11 II,3 | niemiecku, dwoje, troje... Potem całkiem zniknęli ludzie mówiący
12 II,3 |          w przedziale. Krajobraz całkiem odmienny; szerokie horyzonty,
13 II,3 |      wiozący dwie kobiety. Jedna całkiem mu nie znana, druga... ~"
14 II,3 |            Nie ufa mi pan?... To całkiem naturalne... Ale mam właśnie
15 II,4 |         nie bije pokłonów. Rzecz całkiem naturalna. Tylko ty, Stanisławie
16 II,4 |         do siebie i pierwszy raz całkiem spokojnie począł przebiegać
17 II,4 |        mieszkają obok siebie dwa całkiem różne narody: arystokracja
18 II,7 |          wzgarda dla Wokulskiego całkiem zniknęła wobec mieszaniny
19 II,8 |    Starski. - Panna Izabela jest całkiem zadowolona ze swego towarzysza,
20 II,8 |         zamroczyło go. Kiedy już całkiem nie mógł wytrzymać z tęskności,
21 II,8 |           musi odjechać... Rzecz całkiem naturalna..."~Nawet dziwił
22 II,8 |           Wyobrażałam sobie pana całkiem inaczej. Kiedy mi powiedziano,
23 II,17|         ubrawszy jak do wyjścia, całkiem mimo woli usiadł na fotelu
24 II,17|         którym teraz mówiono, że całkiem zniedołężniał.~Ci już nie
25 II,17|       wymieniano sumę. ~Wokulski całkiem spokojnie rozmyślał nad
26 II,17|      zasługi tego... pana, a już całkiem zapomina pan...~- O czym?...~-
27 II,17|      Panna Izabela wydała mu się całkiem obojętną, a natomiast zaczęła
28 II,17|         jeszcze niewyraźne, lecz całkiem nowe horyzonty.~Jakiś czas
29 II,17|      przedstawia mi się pan jako całkiem inny człowiek, coś w rodzaju
30 II,19|      Rzeckiemu jednak wydało się całkiem logiczne. Testator zapisał: