Tom,  Rozdzial

 1  I,11|     przemknął nietoperz; w głębi parku kwilił żałośnie jakiś ptak,
 2  I,11|          w głębi Łazienkowskiego parku, na jakiejś ulicy, do której
 3  I,14|    wjeżdżając do łazienkowskiego parku prezesowa ze znaczącym uśmiechem
 4  I,17|         Łazienkach. Surowy chłód parku, zamiast uspokoić, podniecał
 5 II,6 |       zieleniły się stare drzewa parku, przed nim rozścielała się
 6 II,6 |       otwarte okna wychodziły do parku. Po chwili wbiegł chłopiec
 7 II,6 |        narzeczoną wybrali się do parku, a prezesowa zatrzymała
 8 II,6 |         radząc mu przejść się po parku. ~Wokulski wyszedł na dziedziniec
 9 II,6 |         była kuchnia, skręcił do parku. Później bardzo często przychodziły
10 II,6 |       chłopa Wokulski skręcił do parku i długi czas przechadzał
11 II,6 |    Izabeli." Dochodzili do końca parku, poza sztachetami którego
12 II,6 |   towarzystwa miała zebrać się w parku, w altanie, gdzie zwykle
13 II,6 |          zaproponowała spacer po parku. Baron, lubo niechętnie,
14 II,6 |     głosami koguty kałakuckie, w parku kwilił puszczyk; na niebie
15 II,7 |          Moi państwo, chodźmy do parku. Panie Ochocki...~- Pan
16 II,7 |           tylko już raz idźmy do parku. Baronie... Belu... Wyszli.
17 II,7 |          słychać ją było w całym parku, ku wielkiemu zadowoleniu
18 II,7 | milczeniu ku najdzikszej stronie parku. Kiedy niekiedy spomiędzy
19 II,7 |     widnokrąg, a między drzewami parku na zachodzie błyszczał sierp
20 II,7 |      towarzystwo pewnie wyszło z parku... ~"Jeżeli ona nie jest
21 II,7 |       pan moją narzeczoną samą w parku... Żartuję... żartuję -
22 II,8 |        ciągle razem.~Chodzili po parku, czasem w pole, siedzieli
23 II,8 |         także podczas spacerów w parku i zawsze, - gdy byli razem,
24 II,8 | wdziękiem, jakby to była ulica w parku. ~"Podły jestem z moimi
25 II,8 |           że chce przejść się po parku. ~- Ma kto z państwa ochotę
26 II,8 |       pusty; potem chciał iść do parku, ale coś go stamtąd odepchnęło...
27 II,8 |         zasławskie po powrocie z parku jest skwaszone. Panna Felicja
28 II,17|             Jak szalony uciekł z parku, wpadł do dorożki i z zamkniętymi
29 II,17|  przenosi głową najwyższe drzewa parku i sięga prawie do obnażonych