Tom,  Rozdzial

 1  I,12|      biurku.~Na biurku leżał bilet Maruszewicza.~- Aha!... Cóż ten pan mówił?~-
 2  I,12|         mieszkania. Tam zastał już Maruszewicza, z którym pojechał do rajtszuli
 3  I,12|     Krzeszowskiej za pośrednictwem Maruszewicza... Zresztą za często bywam
 4  I,13|     uderzył Konstantego, zwymyślał Maruszewicza, a w duchu przysiągł, że
 5  I,13|           przebiegające po obliczu Maruszewicza, jak myśliwy śledzi ugor,
 6  I,13|          Lecz Wokulski po odejściu Maruszewicza był kontent.~"Zdaje mi się -
 7  I,17|             Pan ma słabość do tego Maruszewicza? - spytał hrabia. ~- Ale
 8 II,9 |       zakomunikowałem mu wiadomość Maruszewicza.~- Daje dziewięćdziesiąt
 9 II,9 |         mieszkania poznać obyczaje Maruszewicza, który lokował się w oficynie
10 II,9 |      spostrzeżenie odnosiło się do Maruszewicza, który mieszkał prawie vis
11 II,9 |   spostrzegłem, że sztory w lokalu Maruszewicza są starannie zasłonięte.
12 II,9 |       zobaczył... W jednym z okien Maruszewicza uchyliła się roleta i przez
13 II,9 |           ciągle szpiegowane przez Maruszewicza i przez panią baronowę,
14 II,10| Krzeszowska siedziała w mieszkaniu Maruszewicza do północy?..~- Do północy,
15 II,10|         północy?..~- Do północy, u Maruszewicza?..~- Tak, i jeszcze z tym
16 II,11|           płaczem zaczęła namawiać Maruszewicza, ażeby on nakłonił barona
17 II,12|            zhardział i po odejściu Maruszewicza zaraz zapytał:~- Cóż pan
18 II,14|            natychmiast wezwać pana Maruszewicza, a gdy przybiegł, rzekła
19 II,14|   sfałszowany, a sfałszowany przez Maruszewicza. Ja nie pożyczałem pieniędzy
20 II,14|         ofiarami intryg tego łotra Maruszewicza: Krzeszowscy, panie... panie...~-
21 II,14|       opowiedział mu o nadużyciach Maruszewicza, o skrusze barona, a nareszcie
22 II,15|    dowiedzieli się o "nowym figlu" Maruszewicza, wszyscy przyznawali, że
23 II,16|          widzę, zapoznał się przez Maruszewicza z baronami, przez baronów
24 II,16|        młodzieńca wezwał do siebie Maruszewicza.~- Nie wiem - rzekł strapiony
25 II,16|         aby nie strzelali do okien Maruszewicza. Ci przestali strzelać,
26 II,16|        jaka to pani poszła do pana Maruszewicza?~Naturalnie, stróż nie wie
27 II,16|         jednał u nich sympatię dla Maruszewicza! Swoją drogą, ostrzegłem
28 II,17|           szykanowali tego... tego Maruszewicza... On groził, a ci jeszcze
29 II,19|           i Ochocki w towarzystwie Maruszewicza weszli do mieszkania Rzeckiego.