Tom, Rozdzial
1 I,3 | jeszcze bardziej upadał na duchu.~- Świat idzie do gorszego -
2 I,6 | tej chwili, i pyta się w duchu: "O czym ja myślałam?...
3 I,6 | na stoliku i przyznał w duchu, że oboje w tej chwili tworzą
4 I,8 | nie ty?..." - pytał się w duchu, nie mogąc od niej oczu
5 I,9 | głowy i upokarzał się w duchu na myśl, że z podobnym stworzeniem
6 I,9 | Znam - odparł Wokulski, a w duchu dodał: - "Winien mi ze trzysta
7 I,9 | Jestem zgubiony" - dodał w duchu.~Wszystko to trwało kilka
8 I,10| objaśnienia.~"No - mówię w duchu - jużci chyba ten biedaczysko
9 I,11| posądza?..." - zapytywał się w duchu Wokulski.~Pożegnał księcia,
10 I,11| To idea leżąca dziś w duchu czasu... Inni już pracują
11 I,13| zęby.~Wokulski przyznał w duchu, że tak chudego i tak małego
12 I,13| uśmiechem Wokulski - ponieważ w duchu mówię sobie to samo. Zresztą -
13 I,13| domu. A teraz - dodał w duchu, patrząc na pannę Izabelę-
14 I,13| zwymyślał Maruszewicza, a w duchu przysiągł, że Wokulskiego
15 I,14| panna Izabela robiła sobie w duchu wymówki:~"Po co on ma wiedzieć,
16 I,14| pomyśli?..." - mówiła w duchu. Ale wnet ocknęło się w
17 I,14| na odwrót, przyznawała w duchu, że należy trochę więcej
18 I,16| odparł Wokulski dodając w duchu, że więcej nad piętnaście
19 I,18| Szlangbaum spuszczając oczy. W duchu zaś dodał: ~"Mój stary kupuje
20 I,18| Pan Ignacy przyznaje w duchu, że tak pięknego mężczyzny
21 II,4 | profesora Palmieri. - W duchu zaś dodał: ~"Więc ten wielki
22 II,7 | będę ostrzegał!" - rzekł w duchu. A potem dodał, że takie
23 II,7 | zamyślony, porównywał w duchu dwie dzisiejsze rozmowy,
24 II,10| Stawska słysząc to zrobiła w duchu uwagę, że los barona, po
25 II,10| uwagę...~Dziwiłem się w duchu tym. pochwałom. Bo choć
26 II,10| robiąc sobie pewien plan w duchu.~- Prześliczne! - mówiła
27 II,10| Prawda - mówię ja, a w duchu jestem pewny, że ten chyba
28 II,12| jego kochanką - mówił w duchu. - Ojej!... ile to dam bardzo
29 II,13| namiętność!..." - powtarzała w duchu.~Przez dwa dni panna Izabela
|