Tom, Rozdzial
1 I,2 | L. P. - mruknął gość, czując, że tonie w bystrym potoku
2 I,9 | ze mną stało!..." - dodał czując, że jego rozdarta dusza
3 I,9 | Hrabina o mało nie zemdlała czując, że Wokulski musi domyślać
4 I,9 | kamizelki i dał mu pięć rubli czując, że poczyna sobie jak parweniusz.~"
5 I,9 | nieszczęśliwy..." - myślał Wokulski czując taki ból, jakby mu serce
6 I,10| Lisiecki zmieszał się czując, że jego posada wisi na
7 I,10| stosunkach...~Przerwałem mu czując, że gdyby tak mówił dalej,
8 I,11| się książę do adwokata, czując potrzebę wyręczenia się
9 I,11| szepnął Wokulski, czując, że sam jest w najwyższym
10 I,15| mnie zaprosili? - pytał czując lekki dreszcz wewnętrzny. -
11 I,16| głupi!" - pomyślał Wokulski czując, że budzi się w nim coś
12 I,18| ale to ze mną sprawa!... ~Czując, że lada dzień i jego zechce
13 I,18| piechotę, Augusta Katza i czując, że mu łzy nabiegają do
14 I,18| pewnym, przeszedł całą sień czując, że jego cylinder siedzi
15 II,1 | projektu? - spytałem czując, że nie o to pytam, co bym
16 II,3 | godziny do sesji" - mruknął czując, że ogarnia go trwoga na
17 II,4 | pracowni Geista" - pomyślał czując, że już wpadło mu w serce
18 II,6 | dostał od pani mówił Wokulski czując, że zbiera w nim gorycz. -
19 II,7 | drzwi powoli, noga za nogą, czując, że zamiera w nim wszelka
20 II,10| Albo ja wiem! - rzekłem czując tę okrutną przyjemność,
21 II,11| taki błazen?... - spytałem czując, że burzy się we mnie krew
22 II,12| powtarzała panna Izabela czując, że lekceważony przez nią
23 II,12| zakończyła pani Wąsowska czując, że rozmowa zaczyna się
24 II,13| szwajcara i poszedł na schody czując, że gniew zaczyna w nim
25 II,15| odpowiedziała panna Izabela czując jakiś niepokój.~- W każdym
26 II,15| kwadranse... - powtarzał czując, że niedokładnie wymawia
27 II,17| to jest?" - spytał siebie czując, że w jego duszy miejsce
28 II,17| Wąsowskiej i dziwił się czując, że jest wobec niej nieśmiały,
29 II,17| kolacje - mówił do siebie czując, że w nim coś kipi. - Wyrzuci
|