Tom, Rozdzial
1 I,4 | siadając na kanapie, na której wnet umieścił się Ir i oparł
2 I,7 | do powozu i uciec stąd; wnet jednak opanowała się i z
3 I,8 | rozmowę z kimś na ulicy, lecz wnet cofnął się, aby swego towarzysza
4 I,11| zdawał się być zakłopotany; wnet jednak ochłonął i mówił
5 I,12| jednak stanął przed bramą, wnet trzej dorożkarze na widok
6 I,13| będzie najlepiej..."~Ale wnet przypomniał sobie, że pojedynek
7 I,14| mówiła w duchu. Ale wnet ocknęło się w niej uczucie
8 I,18| dyrygował klakierami?" ~Ale wnet odpędził to nieusprawiedliwione
9 I,19| oddechu i ściskanie serca. Wnet jednakże zapanowała nad
10 II,1 | oparłszy głowę na ręku myślał. Wnet jednak biegła do niego pani
11 II,4 | przerwał mu Geist - a wnet zrozumiesz, na czym polega
12 II,8 | króciutkim śmiechem, lecz wnet opanowała się i zaczęła
13 II,8 | Oczywiście jestem chory" - myślał~Wnet jednak ozdrowiał, gdy panna
14 II,8 | raz przestał cierpieć. ~Wnet jednak przyszła nowa fala
15 II,8 | Głupiutkie. Ani wiedzą, że wnet sprzykrzy się stary mąż
16 II,8 | wolałbym w łeb sobie palnąć..."~Wnet jednak opamiętał się. ~"
17 II,10| Stawka i rozpłakała się.~Wnet jednak obie damy uspokoiły
18 II,10| właśnie o owego śledzia. Wnet jednak przekonałem się,
19 II,10| panią Misiewiczową!... Wnet poznał swoją omyłkę i zawstydził
20 II,13| płytkim blagierem!...~Ale wnet ochłonął; przyszła mu bardzo
21 II,17| spytał Wokulski, lecz wnet opamiętał się i wyrwał rękę.~
22 II,17| zajmuje głucha boleść. I wnet odparł:~"Aha, jest to budzenie
23 II,17| Ażebym ja..."~Ale posąg wnet zniknął, a ból powrócił
24 II,17| Taki mnie żal zdjął. Ale wnet przyszło mi do głowy: "Po
25 II,17| nędzy i upodlenia?...~Ale wnet przyszedł rozmysł i wydało
26 II,17| wybuchnęła wdówka zrywając się.~Wnet jednak opamiętała się i
27 II,17| Ładne!..." - pomyślał.~Wnet jednak przypomniał sobie
28 II,19| myślący o bliskiej śmierci... Wnet jednak trafiły się wypadki,
|