Tom,  Rozdzial

 1  I,2 |        skończyli już karierę.~- Doprawdy?... - uśmiechnął się ironicznie
 2  I,6 |         na nią z zachwytem...~- Doprawdy, Belciu - rzekła - przesadzasz.
 3  I,9 |  ściskając ją za rękę. - Żałuję doprawdy, że nie jestem moim własnym
 4  I,9 |    podniosła chustkę do oczu.~- Doprawdy?... Ach, ja niewdzięczna!...
 5  I,12|        i dogadzać ich kaprysom.~Doprawdy, zaczynam wierzyć, że urodziłeś
 6  I,14|      mnie i z jaką łatwością... Doprawdy, że ci parweniusze zdystansują
 7  I,16|         niejadanie ryb nożem to doprawdy przesąd... Wszak mam rację,
 8  I,16|       się nieprędko zapomina, i doprawdy... - tu zaczęła mówić wolniej
 9  I,16|        mówić wolniej i ciszej - doprawdy, ulżyłby pan memu sumieniu
10  I,17|       Warszawy, nie Rossiego... Doprawdy, wstydzę się za nasze miasto!...
11  I,19|      oddam pieniądze. ~- Ehe... doprawdy... ~- Tu jest pięć tysięcy
12  I,19|       spłynęło mu po twarzy. ~- Doprawdy, panie Stanisławie - mówił,
13 II,2 |   mieszkań dla wojska, tyfus... Doprawdy, nieraz dziękuję Bogu, że
14 II,2 |        o ile smutnym. Nigdy bym doprawdy nie sądził, że na stare
15 II,5 |      wybąkał:~- Przepraszam!... Doprawdy nie miałem zamiaru... Ale
16 II,5 |       roznieca pożar w sercu... Doprawdy, panie Wokulski, jestem
17 II,5 |      impertynent... Dziwię się, doprawdy, że kobieta z takim rozumem
18 II,5 |         za wdzięk, co za rozum; doprawdy, czcić ją można jak istną
19 II,7 |         się podobny specjał!... Doprawdy, należałoby trochę mniej
20 II,7 |    dziewięćdziesiąt tysięcy. ~- Doprawdy? Jeszcze nie rozmawiała
21 II,8 |   spostrzec te podobieństwa. ~- Doprawdy?... A ja zawsze myślałam,
22 II,8 |  odpowiedziała panna Izabela. - Doprawdy, nigdy nie myślałam, że
23 II,10| złożywszy ręce jak do pacierza.~Doprawdy - zakończyła pani Stawka
24 II,14|   Wokulski.~- Pan żartuje, a ja doprawdy mam broń przy sobie i jestem
25 II,17|      muszę je pierwej poznać.~- Doprawdy?... - zawołała pani Wąsowska. -
26 II,17|   Ostrzegam, żebym ją wygrał.~- Doprawdy?... I może zrobiłby mnie
27 II,17|  Wokulski milcząc oddał list.~- Doprawdy? - zawołała ożywiona. -
28 II,19|   jednej i tej samej zwrotki:~- Doprawdy, że trzeba być albo kompletnym