Tom, Rozdzial
1 I,6 | głosem, w którym czuć było gniew: panie Morawski czy Mraczewski (
2 I,6 | chwili jej duszę znowu targa gniew, żal i wstyd. Ciotka ją
3 I,8 | spuszczonych oczu błyskał czasami gniew, niekiedy pokora.~Mówiła
4 I,8 | że w sercu kipi mu jakiś gniew bezimienny. O co?... na
5 I,9 | chwila, lecz w Wokulskim gniew zakipiał.~"Jakimi to oni
6 I,10| tornister. Opanował mnie gniew i desperacja ; czułem, że
7 I,10| zaś sobie wyobrazić mój gniew, kiedy zaraz na drugi dzień
8 I,12| prawa zachowania siły, gdzie gniew dyrektora w tak szczególny
9 I,12| rozsądek; wówczas opanowywał go gniew i pogarda dla samego siebie.~"
10 I,14| wesołego, ale w sercu kipiał mu gniew. Gdy zaś jeszcze zobaczył,
11 I,16| towarzystwach..." Pogarda, gniew, podziw, sympatia kolejno
12 I,18| w głowie Szlangbaumowi i gniew go ogarnął. - Tak, ma ojciec
13 I,19| Pani i ściągnąć na siebie gniew miłosiernego Boga, który
14 II,1 | męża wpadła nawet w taki gniew zapalczywy, że nazwała mnie
15 II,7 | mieszaniny takich uczuć jak lekki gniew, lekkie zadowolenie i lekka
16 II,7 | Pamiętam te spojrzenia, ach..:"~Gniew w nim zakipiał. ~"Zobaczymy,
17 II,7 | nie ważył się tego robić. Gniew jej był tak szczery, że
18 II,8 | Stopniowo opanowywał go wściekły gniew. Chodził po pokoju i mówił: ~-
19 II,10| tragedię, na wspomnienie której gniew mnie dusi.~W wigilię Wigilii
20 II,13| poszedł na schody czując, że gniew zaczyna w nim kipieć. "Tęgi
21 II,13| tonem, w którym czuć było gniew.~- Bardzom kontent, kuzynko,
22 II,13| najsprzeczniejsze uczucia: gniew, obawa, ciekawość i jakaś
23 II,17| uleczony..."~Powoli jednak gniew ostygł w nim, a jego miejsce
24 II,17| powiedziałaby panna Izabela?.. "~Gniew zakipiał w nim na to wspomnienie.~"
25 II,17| salonie. W Wokulskim zadrgał gniew., ale go opanował.~- Tak,
26 II,17| samą drogą, opanował go gniew i z dziką radością złośliwego
27 II,17| Wąsowska.~W Wokulskim zakipiał gniew...~- Nie, pani - odparł -
|