Tom, Rozdzial
1 I,8 | wstrętem i poszedł w lewo.~"Dziwna rzecz, jak mnie to wszystko
2 I,8 | mi jedno".~Czuł w duszy dziwną pustkę, a na samym jej dnie
3 I,8 | dziś, przed godziną.~Rzecz dziwna! przecie miał już ustaloną
4 I,10| mgła niebieskawej barwy.~Dziwna rzecz: huk, choć silniejszy
5 I,10| opiekował się do końca życia.~Dziwna była to rodzina!~I otóż
6 I,10| spółka... powóz... Jest dziwna zmiana w jego charakterze...~-
7 I,17| goryczą. Potem nasunęła mu się dziwna kombinacja: że Wokulski
8 II,1 | wtedy-trafiła się rzecz dziwna. Kupcy nie dali mu roboty,
9 II,1 | przeszłością i niedostatkiem. Dziwna bowiem jest natura ludzka:
10 II,2 | miejscach pocerowana, i dziwna melancholia ogarnęła mnie
11 II,4 | pańskie metale nie są jakąś dziwną mistyfikacją, a pańskie
12 II,4 | sposób rozpocząć z nim tę dziwną rozmowę, Jumart sam mu ją
13 II,5 | i przyszła mu na myśl ta dziwna, niewidzialna siła przyciągania,
14 II,6 | człowiekiem. ~- Tak, to jest dziwna dziewczyna - mówiła prezesowa -
15 II,6 | podobnym do mruczenia~"Dziwna kobieta" - pomyślał Wokulski
16 II,6 | ludzkie serca jak polędwicę. Dziwna to jednak kobieta z tej
17 II,8 | też będzie za rok?... ~- Dziwna rzecz!... - szepnął Wokulski. -
18 II,12| niej spędzał cały wieczór i dziwna rzecz, w jej towarzystwie
19 II,15| został przyjęty, opanowała go dziwna rzewność i współczucie.
20 II,15| mi kołowacieje?... Jaka dziwna plątanina wypadków; uczyłem
21 II,16| u barona jakiś elegant z dziwną fizjognomią, a jeszcze dziwniej
22 II,17| wrażenie.~Przypomniał sobie tę dziwną historię człowieka, przez
23 II,17| jakby do siebie:~- Co to za dziwna plątanina - życie ludzkie!
24 II,17| nazywające się kokotami... Ale dziwna rzecz: posiadając względy
25 II,17| tej chwili stała się rzecz dziwna. Wokulski nagle schwycił
26 II,17| nad nim władzę.~"Co to za dziwna plątanina - mówił. - Tamtą
27 II,19| Daj jej pan spokój... to dziwna kobieta... - szepnął Ochocki.~-
|