Tom, Rozdzial
1 I,7 | przynajmniej dotknąć w ucho.~Dziwny ten pociąg wydał się jej
2 I,10| cóż mnie to obchodzi..."~Dziwny człowiek! Przyjdzie mu do
3 I,11| on mi nie wygadywał?..."~Dziwny traf. Gdy Wokulski był subiektem
4 I,12| sobie myślę, co pan robi... dziwny interes. Nie tylko pan zakopuje
5 I,19| uczucia plątały mu się w dziwny sposób. Czasem wyobrażał
6 II,2 | nas do pustego salonu. ~Dziwny był widok tego salonu. Meble
7 II,3 | a on sam wpadł w jakiś dziwny letarg. ~Poruszał się swobodnie,
8 II,3 | to myśli, że śpi i że ten dziwny stan zobojętnienia opuści
9 II,3 | Wiedziałem, że Paryż jest dziwny, ale żeby był aż tak dziwny..." ~
10 II,3 | dziwny, ale żeby był aż tak dziwny..." ~Kiedy Wokulski spojrzał
11 II,4 | mieszka w moim domu... Co za dziwny zbieg wypadków: może po
12 II,5 | która patrzy na niego w dziwny, jej tylko właściwy sposób
13 II,6 | widoku ludzkiej twarzy. ~"Dziwny pies łańcuchowy!" - pomyślał
14 II,8 | upłynęły Wokulskiemu w sposób dziwny; gdyby go zapytano: czym
15 II,8 | się, że Starski w jakiś dziwny sposób spojrzał na pannę
16 II,8 | wyschłego potoku. ~- Jaki dziwny kolor tych kamieni - odezwała
17 II,13| zaczęła się przyglądać.~- Dziwny prezent, nieprawdaż - mówił
18 II,15| Geista? czym widział jego dziwny metal? Nie umiałbym odpowiedzieć
19 II,16| emerytowi?...~Ten Szlangbaum dziwny człowiek; anibym myślał
20 II,17| I tu uderzył go jeden dziwny szczegół. Kiedy z własnej
21 II,17| sandałach, później jego dziwny dom otoczony murem... I
22 II,17| sposobności odkrył w sobie nowy i dziwny nastrój duszy. Zdawało mu
23 II,17| się niczym, a w nocy miał dziwny sen.~Śniło mu się, że stanęła
24 II,18| tylko czasem napada mnie dziwny ból w ramionach i duszność.
25 II,18| solidarniejsi... no!...~Dziwny człowiek z tego doktora.
26 II,19| podnieść, i nagle uczuł dziwny ból w piersiach, jakby mu
|