Tom,  Rozdzial

 1  I,1 |      zamiast wytrwać przy nauce do końca, niespełna w rok rzucił
 2  I,1 |         mógł spokojnie pracować do końca życia. Ale też miał on krzyż
 3  I,2 |          początku nie pamiętamy, a końca nie znamy... Gdzież prawda?.. "~
 4  I,3 |           jak duża piwnica, której końca nigdy nie mogłem dojrzeć
 5  I,8 |                Zapłać mu pensję do końca roku - odparł Wokulski.~-
 6  I,10|     którymi nadto opiekował się do końca życia.~Dziwna była to rodzina!~
 7  I,12|            zsiąść z konia i już do końca życia nie ćwiczyć się w
 8  I,13|        jechać do domu nie czekając końca wyścigów. Wokulski ledwo
 9  I,13|           go, a on będzie kulał do końca życia i będzie opowiadał:
10  I,15|           przechodniom. Z drugiego końca nieruchomy Kopernik, z nieruchomym
11 II,1 |      jestem Żydem i zostanę nim do końca życia, wychowałem się jednak
12 II,1 |          obracać się i pompować do końca świata; ale coś się w niej
13 II,1 | paskudztwami i znowu próbował, bez końca. Raz butla pękła, a witriol
14 II,1 |                 które powtarzał do końca życia. ~Nareszcie pewnego
15 II,3 |        szumi, i pryska"; nie widać końca tłumów ani powozów, ani
16 II,3 |      Przedmieścia i Nowego Światu. Końca ich nic widać, tylko gdzieś
17 II,3 |      szczęśliwy, jeździł z jednego końca Paryża na drugi i jak szaleniec
18 II,4 |           jak doby, dnie nie miały końca, a noce spokojnego snu.
19 II,6 |            Izabeli." Dochodzili do końca parku, poza sztachetami
20 II,7 |      Starskim, który z przeciwnego końca alei szedł ku naszej stronie... ~
21 II,8 |            Już będzie z nim tak do końca wakacyj... Byłam pewna,
22 II,10|          nie zapłaciła! - huknął z końca sali Wirski.~- Ciszej! -
23 II,11|         nie będzie mieć spokoju do końca życia.~- I one obiecały
24 II,15|         brał papier i ołówek i bez końca pisał: Izabela... Iza...
25 II,19|     Posiedzę tam, bodaj czy nie do końca października.~- Jak tylko