Tom,  Rozdzial

 1  I,10|       nędzę i tłumić wybuchy żalu, kiedym słuchał o triumfach człowieka,
 2  I,10|            co to wszystko?...~Otóż kiedym wrócił do sklepu, prawie
 3  I,10|            czuwaj nad nami!...~Już kiedym się tak rozgadał (dalibóg,
 4  I,10|            ponieważ ich uwolniono.~Kiedym zakomunikował Wokulskiemu
 5  I,19|            zdawało... Dziś jednak, kiedym go poznała trochę lepiej,
 6 II,1 |         Wokulskiemu?... ~I właśnie kiedym tak rozmyślał, zaszedł drobny
 7 II,1 |            przerabiał się na wołu. Kiedym go widział w tureckim szlafroku,
 8 II,5 |         coraz żywszą gestykulacją. Kiedym ją, panie, poznał, wydała
 9 II,5 |        Jest?... Cóż on tam robi?~- Kiedym wyjeżdżał, po całych dniach
10 II,6 |         błocie jak prosięta... Ale kiedym tu pierwszy raz zajechał,
11 II,6 |          jednakże. Był nim kiedyś, kiedym miała zamiar stać się męczennicą
12 II,8 |     pilniki stopiły się jak smoła. Kiedym spojrzał na pogorzel, tom
13 II,10| uszczęśliwiła mnie swoim widokiem.~Kiedym ją witał, miała zimne ręce,
14 II,10|              Zimno mi się zrobiło, kiedym tego słuchał. Nie chcąc
15 II,10|           przemian zimno i gorąco, kiedym słuchał tej perory wypowiadanej
16 II,10|          mi się zamieszało tak, że kiedym się znalazł na ulicy, nie
17 II,11|         się czasem płakać chciało, kiedym na niego patrzył), a pani
18 II,11|            się w rachunkach. Wtem, kiedym już myślał o zamknięciu
19 II,13|       zemdliło z wielkiej litości, kiedym to usłyszał. I zaraz powiedziałem
20 II,13|          Ale dosyć o tym. Od czasu kiedym poznał, że Wokulski kocha
21 II,16|      człowiekiem przez jedną dobę!~Kiedym go pytał: co się stało?
22 II,17|            podobnej instytucji?... Kiedym zaś wyjeżdżał, rzeczy tak
23 II,19|       dziwię się nagłej decyzji... Kiedym tu był ostatnim razem, obiecał
24 II,19|           nieszczęście. I dopiero, kiedym śladu nie znalazł, ucieszyłem
25 II,19|         pilnować... Dobrze mi tak, kiedym pozwolił rozpanoszyć się