Tom,  Rozdzial

 1  I,9 |    Dokąd idziesz?~Na jej twarzy znać było ślady łez. Podniosła
 2  I,11|    Łęckiego jest arcydziełem... Znać kupca!...~Usłyszawszy taką
 3  I,11|       obie ręce i rozdarł ją.~- Znać kupca?... spytał.~Pani Meliton
 4  I,11|      czerwca, pani Meliton dała znać Wokulskiemu, że jutro w
 5  I,12|     pisać... wyborny!... Jak to znać geszefciarza i parweniusza...
 6  I,17|    bielizny i odzienia, i da mi znać. ~- Rozumiem wszystko, wielmożny
 7  I,18|     Przecież pan adwokat musisz znać jakie sposoby... ~- Hum!...
 8 II,1 |       wziął walizę Stacha i dał znać, że konie stoją przed domem.
 9 II,2 |         aż chłopi tamtejsi dają znać, że niedaleko stoi korpus
10 II,2 |       pończoszki. (Jak to zaraz znać, że w mieszkaniu jest dziecko!) ~
11 II,8 |      półgłosem. - Proszę mi dać znać, jak pan tam będzie. ~Brek
12 II,8 |       Na staruszce również było znać ślady irytacji, którą starała
13 II,10| wieczorem. Pismo uderzyło mnie, znać było wzruszenie; więc pomyślałem,
14 II,12| cichości jednak chełpi się nim:~Znać, że nasza krew, choć przystał
15 II,12|       swoim gabinecie, dano jej znać, że w salonie czeka pani
16 II,12|      się.~- Widzę, że zaczynasz znać się na cyfrach.~Panna Izabela
17 II,13|    pannę Mariannę?~- Co nie mam znać? Przecie widujemy się co
18 II,13|         z panną Izabelą, i było znać, że jest im bardzo dobrze
19 II,14|     pani baronowo, ja mam honor znać przeciętne kobiety, więc...
20 II,15|    wyścigową?... - Jak to zaraz znać, że wracasz z prowincji.
21 II,19|   trochę, że Wokulski nie dawał znać o sobie. Uważał to przecież
22 II,19|    zamiary... Gdyby chociaż dał znać, że żyje!..."~Od pewnego
23 II,19|      pan adres.~- I ja panu dam znać, tylko zachwycę języka...
24 II,19| wielmożnego pana, ażeby nam dał znać o sobie, że żyje i że zdrów