Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |         napis głęboko.~Głos jego stopniowo cichnął, jakby zagłębiając
 2  I,3 |         grosz liści bobkowych...~Stopniowo sklep zapełniał się po największej
 3  I,6 |   przebiegła papier oczyma. Lecz stopniowo twarz jej wypogodziła się.~
 4  I,6 |   wszystko nie niepokoiłoby jej.~Stopniowo pannę Izabelę napełnia wielka
 5  I,8 |      utrudniał raczej znajomość.~Stopniowo sformułował sobie warunki
 6  I,10| węgierskiemu Bogu za zwycięstwo.~Stopniowo dym opadł. Gdzie oko sięgło,
 7  I,10|       otóż gdyby on rozwijał się stopniowo, gdybyśmy co rok przybierali
 8  I,11|    środku ucieczki uspokoiło go. Stopniowo pogrążał się w jakimś uroczystym
 9  I,12|      rzeczy drewniane należałoby stopniowo zmienić, w rezerwie ogród...
10  I,15|  popiołów nie zostały na ziemi. ~Stopniowo jednak uspokoił się i wróciwszy
11  I,19|     napoił pana Tomasza, któremu stopniowo poczęły znikać sine plamy
12  I,19|         spostrzegłszy, że ojciec stopniowo odzyskuje siły i władzę
13  I,19|        kopertę i zaczęła czytać. Stopniowo na jej obliczu ciekawość
14 II,1 |            W ten sposób powoli i stopniowo lew przerabiał się na wołu.
15 II,3 |      nawet samej ulicy. Wokulski stopniowo zapada w odurzenie. Przestaje
16 II,3 |    jestem?" - pytał się nieraz i stopniowo formułował sobie odpowiedź: ~"
17 II,4 |      spuszczał z niego oka, lecz stopniowo uspakajał się. W końcu odezwał
18 II,4 |         się i umacniały, zamiast stopniowo ginąć. Ja - ciągnął dalej
19 II,8 |         tego co ona gatunku?... ~Stopniowo opanowywał go wściekły gniew.
20 II,12|         Wokulskiego wdzięczność. Stopniowo wdzięczność zamieniła się
21 II,15|     ściskanie w piersiach, które stopniowo doszło do gardła. Chciał
22 II,17|          się z miną niespokojną; stopniowo jednak ożywił się i nabrał
23 II,17|       bezprzykładną chwałę.?..."~Stopniowo w duszy Wokulskiego coraz
24 II,19|          Wisłę w stronę Pragi... Stopniowo jednak obraz przedmieścia