Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |   naszymi kupcami?... - spytał zdziwiony Rzecki.~- Zerwać z Żydami -
 2  I,9 |      przebaczam - odparł nieco zdziwiony.~- Pozwól sobie powiedzieć,
 3  I,10|      nie ma dukatów... - rzekł zdziwiony.~Już postawiłem nogę na
 4  I,10|   Jakie pasażery?... - zawołał zdziwiony. - Wielmożny pan to jest
 5  I,11|       kopyta? - byłby szczerze zdziwiony.~Czuł i myślał, pragnął
 6  I,11|        czy chemią?... - spytał zdziwiony.~- Ach, czym ja się nie
 7  I,17|        Co to jest?... - spytał zdziwiony Wokulski poznając w płaczącym
 8  I,17|  Furman patrzył na Wokulskiego zdziwiony. ~- Będzie tam mieszkać
 9  I,17|       kazał... ~- Co?.- spytał zdziwiony hrabia spoglądając na bilet.~-
10 II,2 |       Wyznaję, że byłem trochę zdziwiony naszym koleżeństwem. Wirski
11 II,4 |       mnie? - spytał Wokulski, zdziwiony nie tyle słowami; ile spojrzeniem
12 II,4 |       Co za Palmieri? - spytał zdziwiony Wokulski. ~- Profesor magnetyzmu -
13 II,4 |      stał na środku dziedzińca zdziwiony i zakłopotany. Nagle w oknie
14 II,5 |        to, już dzień? - spytał zdziwiony. - O, już jest dziewiąta
15 II,8 | Istotnie jeździłem... - odparł zdziwiony Wokulski. ~- Jeździł pan?...
16 II,8 |        na gościńcu za stawem i zdziwiony przypatrywał się niezwykłej
17 II,9 |    pierwszej chwili cofnął się zdziwiony; potem objął Helunię za
18 II,10|  odwracając głowę. ~Sędzia był zdziwiony wykrzyknikiem, ale ja nie...
19 II,11|      znaczy?... - wykrzyknąłem zdziwiony.~Akurat weszliśmy do mieszkania
20 II,12|        Wokulski patrzył na nią zdziwiony. W pierwszych czasach zdawało
21 II,15|     panie Stanisławie? zapytał zdziwiony pan Tomasz.~- Przyjemnej
22 II,17|    mnie pani wezwała? - odparł zdziwiony. Zdawało mu się, że go na
23 II,17| przychodzić do siebie - odparł zdziwiony Wokulski.~- Jak to?... Czyliż