Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |  Wokulski odetchnął. - Jakże on stoi ?~- Zdaje się, że to skończony
 2  I,6 |         krajobraz. Powóz ciągle stoi na krawędzi pierścienia
 3  I,11|         zdawało mu się, że czas stoi w miejscu i że owe jutro
 4  I,12|         było odgadnąć, że nimfa stoi naprzeciw okna posiadającego
 5  I,13|  zakładzik o pięćdziesiąt rubli stoi, co?... Jakbym je miął w
 6  I,13|        sługa klął na czym świat stoi i obiecywał, że w dwójnasób
 7  I,14|       Zdawało mu się, że za nim stoi Wokulski. Więc dla uspokojenia
 8  I,18|       tych drzwi, przed którymi stoi najwięcej starozakonnych,
 9  I,18| zakrystian. ~Obok pana Ignacego stoi dwóch Żydów: jeden wysoki,
10 II,1 |   uchylone drzwi zobaczyłem, że stoi oparty o poręcz krzesła
11 II,1 |         Drzwi skrzyp... Patrzę, stoi na progu jakaś brodata bestia,
12 II,2 |         dają znać, że niedaleko stoi korpus austriacki. Szlemy
13 II,2 |             Niech lokal po niej stoi pustką...będę za niego płacić,
14 II,2 |    wciąż mi niedomaga. Polityka stoi w jednej mierze: ciągła
15 II,3 |    wyprowadza go na plac, gdzie stoi mnóstwo omnibusów i powozów
16 II,3 |         Oczywiście brama, która stoi na przecięciu się dwu ulic.
17 II,3 |  opuszczają go, a nawet pamięć. Stoi na przecięciu się dwu ulic
18 II,8 |   miasteczko, dziś licha osada, stoi w nizinie otoczonej mokrymi
19 II,9 |     wymyślających na czym świat stoi ! Zdaje mi się jednak, że
20 II,10|          pokój barona, wszystko stoi pustką. Meble i lustra pozasłaniane
21 II,15| halucynacji. Zdawało mu się, że stoi we wnętrzu ogromnej wieży,
22 II,17|    schodów, na szczycie których stoi posąg niknący w obłokach.
23 II,17|    mówię ci, że u nich wszystko stoi na bladze, szacherce i tandecie.~-