Tom,  Rozdzial

 1  I,9 |           Z tych... nie znanych nikomu - odparł - a najmniej chyba
 2  I,11|         ale swatała młode pary; nikomu nie oddawała swego serca,
 3 II,1 |          Nie powiedziałbym tego nikomu nigdy, ale nieraz mnie samemu
 4 II,2 |       już od pół roku nie płacą nikomu, inni płacą magistratowi
 5 II,2 |        frontowe wejścia. ~- Nic nikomu nie odstąpię - odparła stanowczo -
 6 II,4 | niemniej wzruszony Wokulski. ~- Nikomu nie ufam - mówił zgryźliwie
 7 II,5 |        o jego zarobku, choć sam nikomu o tym nie wspomniał? ~Słowa
 8 II,5 |         ale cóż to za rozum!... Nikomu bym tego nie powiedział,
 9 II,5 |         nie - jestem szalony... Nikomu bym tego nie powiedział,
10 II,5 |        tedy wziąć na próbę (ale nikomu ani słóweczka o tym, panie!),,
11 II,5 |      później, panie Wokulski?.. Nikomu nie zadałbym podobnego pytania -
12 II,6 |          oddałbym za nią życie. Nikomu bym tego nie powiedział,
13 II,7 |     którego jednak nie mogłabym nikomu przebaczyć. Przez chwilę
14 II,7 |   Starski to obrzydliwa figura. Nikomu nie powiedziałbym tego,
15 II,11|    dawania satysfakcji panu ani nikomu. Z tym wszystkim powtarzam,
16 II,13|      roku zdobywa taką fortecę, nikomu notabene nie robiąc krzywdy,
17 II,14| nadzwyczajnej delikatności, nic nikomu nie mówiąc spłacała długi
18 II,15|        że nie tylko nie umiałby nikomu zrobić przykrości, ale nawet
19 II,15|       pijany... Nie mówże nic i nikomu, co się tu stało. A oto
20 II,16|       piętrze, zawsze cichutki, nikomu nie mącąc wody.~Gdyby tylko
21 II,17| zrozumiał, że jest zapomniany i nikomu niepotrzebny. Był podobny
22 II,17|         Bo przecież, nie mówiąc nikomu, mógł był tylko sobie w
23 II,19|    psotę zrobił.~Nic nie mówiąc nikomu o tym, że wielmożny pan