Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |         nie mogłem utulić się z żalu, gdy raz zepsułem kosztowny
 2  I,6 |         łzach bezprzedmiotowego żalu, a opat Jouve radził, ażeby
 3  I,6 |      się w jej wyobraźni na tle żalu za serwisem i lekkiego uczucia
 4  I,6 |         nie możesz mieć do niej żalu.~- Gdyby tylko żal. Ja boję
 5  I,8 |          odejdę bez pretensji i żalu..."~W chwilę później spostrzegał,
 6  I,10|         Obudziłem się, łkając z żalu za moim dzieciństwem. Ktoś
 7  I,10|  dźwigać nędzę i tłumić wybuchy żalu, kiedym słuchał o triumfach
 8  I,10|        kilka tygodni chorował z żalu po bracie i - połowę odziedziczonej
 9  I,10|      Mówią nawet, że truł się z żalu, ale go odratowano. Dziś
10  I,14|      Izabela miała nawet trochę żalu do Wokulskiego, że nie zbliża
11  I,18|      damie, która w nieutulonym żalu po stracie córki tę jedną
12 II,2 | Stawskiej przeleciał cień jakby żalu i zmęczenia. ~- I nic, żadnej
13 II,2 |           Czyja wiem?... Może z żalu za złamanym życiem. ~Nagle
14 II,3 |       gdyby, ach! nie ta kropla żalu, która leży w nim czy obok
15 II,3 |       gdyby tylko nie ta kropla żalu, tak mała, a tak gorzka! ~
16 II,7 |      uczucia na widok pana? Oto żalu. Przypomniałam sobie, że
17 II,8 |   potokiem zaszelepały liście z żalu nad jej strapieniem.~Już
18 II,10|      lalka. Myślałam, że umrę z żalu, i zaraz na nią powzięłam
19 II,12|      nigdy do nikogo nie .czuła żalu; a wreszcie - cóż on temu
20 II,13|   Molinariego mógłby umrzeć bez żalu. Pani Wywrotnicka jest nim
21 II,17|     nigdy nie pozbędzie się ani żalu, ani uczucia samotności!~"
22 II,17|   przeleciała po nim błyskawica żalu; ale zapach papieru przypomniał