Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |     przypatrzył mu się uważniej.~- Wysocki?... - rzekł - Co ty tu robisz?~-
 2  I,8 |           szczególne przeczucie.~- Wysocki!... - zawołał. - A twemu
 3  I,10|             Furmani u mnie niejaki Wysocki, który umierał z głodu,
 4  I,10|     wczoraj patrzyłem, jak dróżnik Wysocki upadł mu do nóg dziękując
 5  I,17| Wokulskiego, donosząc mu, że czeka Wysocki. ~- Niech no wejdzie. Po
 6  I,17|           Wokulskiemu ręce. ~- Mój Wysocki, podobno przy twoim mieszkaniu
 7  I,17|     nieszczęścia... ~- Głupiś, mój Wysocki. Ja jej widywać nie potrzebuję.
 8  I,17|           wielmożny panie - odparł Wysocki, znowu całując go w rękę. ~-
 9 II,13|          ożenił.~Akurat w Popielec Wysocki rozpowiedział mi, jak się
10 II,13|          by siedziała (rozpowiadał Wysocki) do sądnego dnia, gdyby
11 II,13|             on mówi. "Ale żeby pan Wysocki był w kawalerskiej kondycji,
12 II,15|         panie... ja przecie jestem Wysocki...~- Wysocki?... Wysocki?... -
13 II,15|        przecie jestem Wysocki...~- Wysocki?... Wysocki?... - powtórzył
14 II,15|           Wysocki...~- Wysocki?... Wysocki?... - powtórzył Wokulski. -
15 II,15|    powtórzył Wokulski. - Kłamiesz, Wysocki jest w Warszawie...~- Ale
16 II,15|             że nie powiem - odparł Wysocki i zdjął czapkę.~- A na drugi
17 II,17|   wizytujących wyróżnił się furman Wysocki. Przyszedł pożegnać się
18 II,17|  odwdzięczą mi się tak jak dróżnik Wysocki?..."~Znowu przypomniał sobie
19 II,19|      Węgiełek, stolarz z Zasławia, Wysocki, furman z Warszawy, i drugi
20 II,19|         furman z Warszawy, i drugi Wysocki, jego brat, dróżnik ze Skierniewic.~
21 II,19|            obdarowanymi ów dróżnik Wysocki?:.. zakończył Szuman.~Zanotował
22 II,19|      Skierniewicach pod pociąg!... Wysocki go uratował...~- Ehl... -