Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |           głos i zobaczyć wylęknione spojrzenie pryncypała.~Obiady w dzień
 2  I,6 |           się żal, wstyd i niepokój. Spojrzenie jej pada na stolik stojący
 3  I,7 |           odpowiedziała nic, ale jej spojrzenie i rumieniec kazały domyślać
 4  I,10|          Mały, żółty, ma przejmujące spojrzenie, przed którym trudno by
 5  I,11|            podziwiając w duszy mądre spojrzenie swego rywala i nagłą zmianę
 6  I,12|       Wokulski.~Adwokat utopił w nim spojrzenie, pragnąc odgadnąć: co to
 7  I,13|             tylko utopił w nim jasne spojrzenie. Śledził nieznacznie fale
 8  I,16|         panna Izabela topiąc słodkie spojrzenie w zdumionych oczach Wokulskiego
 9  I,17|           ruch, każdy uśmiech, każde spojrzenie i każdy wyraz panny Izabeli,
10  I,17|          miał czerstwą cerę i wesołe spojrzenie. Zbliżył się do łóżka i
11  I,17|              zdrową cerę i nieśmiałe spojrzenie. Spostrzegłszy Wokulskiego
12  I,19|          Wokulski, gatunku wystarcza spojrzenie, uścisk ręki... ~- Czy jesteś
13 II,2 |             Wirskiego takie błagalne spojrzenie, że... że gdybym był Wokulskim,
14 II,9 |             on bo ma jakieś niepewne spojrzenie), pyta:~- Pan Wokulski jest?...
15 II,10|              ubrana, takie ma jakieś spojrzenie... Ale rozbroiła mnie w
16 II,11|           gdyby nie czekał na drugie spojrzenie, szept i uścisk ręki...
17 II,12|          starczyło Wokulskiemu jedno spojrzenie panny Izabeli, ażeby go
18 II,12|             swego towarzysza ogniste spojrzenie rzekła:~- Więc teraz jedziemy
19 II,13|         rzuciła na niego piorunujące spojrzenie, zaczęła rozmawiać z Malborgiem,
20 II,15|            razem poza łzami błysnęło spojrzenie pełne fałszu.~"Otóż nie
21 II,17|              mnie mówili to samo..."~Spojrzenie jego znowu padło na biurko,
22 II,17| przygniatającej potęgi. Wytrzymał to spojrzenie i nagle uczuł, że rośnie...