Tom,  Rozdzial

 1  I,1 |          umieją...~- Jeszcze jak! - prawił radca. - Patrz pan jednakże,
 2  I,11|        niezwykły..."~- Naturalnie - prawił dalej Ochocki - ani słówka
 3  I,17| oszczędności. Jedno więc z dwojga - prawił rozdrażniony Rzecki - albo
 4  I,18|        Rozumie się, że nie winien - prawił Mraczewski. - Ale swoją
 5  I,19|      milczał. ~- A tak rachowałem - prawił pan Łęcki - że od pięćdziesięciu
 6  I,19|            Izabela milczała, ojciec prawił dalej: ~- Prawda, że chłopak
 7 II,1 |         Guzowskiej. ~A doktór wciąż prawił, coraz mocniej rozgorączkowany,
 8 II,1 |       człowiek w piaskowym surducie prawił jednostajnym głosem do owego
 9 II,1 |    uniwersytetu. Ha! niech jedzie - prawił Machalski - może choć jeden
10 II,2 |           za rękę. ~- W roku 1859 - prawił eks-obywatel - byłem o dziewiętnaście
11 II,5 |            Musimy czekać na konie - prawił baron. - Całe szczęście,
12 II,7 |            który rozrzucał rękoma i prawił: ~- Nic nigdy nie pozna
13 II,7 |         zakaszlał się i odpocząwszy prawił dalej zniżonym głosem: ~-
14 II,8 |         pannie i o tych majątkach - prawił dalej Węgiełek - wiedzieli
15 II,8 |          wolę pokojówki. ~Te baby - prawił - to wszystko gęsi nie wyłączając
16 II,11|            pasują.~A tymczasem on - prawił Szuman - czy to w piwnicy
17 II,13|         Zaraz mnie pan zrozumiesz - prawił doktór gorączkując się coraz
18 II,17|   odpoczynek i... chwała Bogu!... - prawił czytając.- No, kochany Stachu,
19 II,17|           Bo weź za przykład mnie - prawił Szuman. - Dopóki siedziałem
20 II,17|                 Zapalił papierosa i prawił:~- Nie wiem, czyś pan słyszał,
21 II,17|        Wokulski.~- Żadna awantura - prawił Szuman. - Człowiek z twoim
22 II,19|   sposępniał.~- Więc właśnie dziś - prawił radca - kiedy na pańskim