Tom,  Rozdzial

 1  I,4 |        brwi.~Wokulski zadrżał z gniewu i zerwał się z kanapy.~-
 2  I,10|      wskazując ręką na sinego z gniewu Jana.~- Noga moja nie postanie
 3  I,12|        dyrektor czerwieniejąc z gniewu.- No, niech pan Wokulski
 4  I,13|      baron Krzeszowski. Blady z gniewu zbliżył się do powozu i
 5  I,14| napływały jej do oczu; gryzła z gniewu piękne usta i szarpiąc taśmy
 6  I,16|      domu oburzona. Mimo jednak gniewu wzięła do rąk egzemplarz
 7  I,17|         Lękałbym się - odparł - gniewu boskiego, gdybym w takim
 8  I,18|       Ignacy nie dojrzał jednak gniewu za swój postępek. Był przecież
 9  I,18|     weźmiesz? - pyta fiołkowy z gniewu pan Łęcki. ~- Ja i rubelkiem
10  I,19|         kamerdyner?... ~Blada z gniewu panna Izabela biegła do
11  I,19|     Ojciec właśnie zachorował z gniewu na tego Żyda... ~- On wiecznie
12  I,19|     Krzeszowskiej... ~Rumieniec gniewu wystąpił na twarz panny
13 II,1 |        mówił dalej, zadyszany z gniewu - bo choć jestem Żydem i
14 II,2 |        człowiek rumieniąc się z gniewu. - Prawda, że Maleski chodzi
15 II,2 |       nabiegły do oczu: matce z gniewu, a córce... Czyja wiem?...
16 II,7 |   chwili odzyskał energię; fala gniewu uderzyła mu do mózgu. Wszedł
17 II,7 |      zakończył Ochocki, na znak gniewu kładąc ręce w kieszenie.
18 II,9 |     Wokulski zaczerwienił się z gniewu, a przez chwilę myślałem,
19 II,10|            zawołałem wściekły z gniewu.~- Mnie nie było już w domu.
20 II,10|   Maleski.~Baronowa posiniała z gniewu, ale umilkła; wstyd jej
21 II,14|     rubli.~Rzecki pozieleniał z gniewu.~- Panie baronie, boleję
22 II,17|      popiół...~Węgiełek drżał z gniewu.~- Z początku, wielmożny