Tom,  Rozdzial

 1  I,8 |               drżącym głosem - ile panu winien jest ten pan, który dopiero
 2  I,9 |           Wokulski, a w duchu dodał: - "Winien mi ze trzysta rubli..."~-
 3  I,13|               Jeżeli wygramy, będę panu winien pięćdziesiąt rubli ponad
 4  I,15|              ulicy, choć mnie opuścił i winien mi pięć rubli. Ale, panie,
 5  I,18|             przecie okazało się, że nie winien?... ~- Rozumie się, że nie
 6  I,18|                     Rozumie się, że nie winien - prawił Mraczewski. - Ale
 7  I,19|             niechcenia: ~- Dużo im papo winien? ~- Niewiele... drobiazg...
 8  I,19|              pana?... ~- Nie. Im jestem winien ze dwa tysiące, może trochę
 9  I,19|                tysięcy rubli, którą pan winien Żydom, dziś będzie spłacona... ~-
10 II,2 | dziewięćdziesięciu rubli, które ja będę winien szanownemu panu Wokulskiemu... ~-
11 II,2 |      zniecierpliwiony rządca. ~- A któż winien, że pan nie przychodzi we
12 II,4 |                 najlepszego; lecz cóżeś winien, że przelewając w niego
13 II,8 |          wypuścić... A wszystkiemu temu winien kuzynek Ochocki, który tłomaczył
14 II,12|                a wreszcie - cóż on temu winien, że ona jest taka zabawna
15 II,14|                  Ach, tak... jestem coś winien panom... Ileż to wynosi?~-
16 II,15|               zrobię?... - mówił. - Com winien, że tę kocham, a tamtą...
17 II,17|              przysięgał, że on temu nie winien... Nie mogłem już wytrzymać
18 II,17|         odpowiedziałem mu: "Żeś pan nie winien, jestem pewny; ale i to
19 II,17|         Urządził też Dalskiego, ale kto winien Dalskiemu, że oszalał na
20 II,17|                  Ten człowiek sam sobie winien...~- Ma pani rację: byłby
21 II,17|                    Ma pani rację: byłby winien, gdyby spostrzegłszy się