Tom,  Rozdzial

 1 II,6 |       odpowiedziała rezolutna wdówka. Teraz Wokulski spostrzegł,
 2 II,6 |  usiadł naprzeciw niej. Potem wdówka zajęła miejsce obok barona,
 3 II,6 |        Prosimy - odezwała się wdówka do Wokulskiego zbierając
 4 II,6 |   oddał stangretowi? - rzekła wdówka. ~- Moja pani, cóż mi pani
 5 II,6 | człowiek mi grozi! - zawołała wdówka. - Czy nie ma tu nikogo,
 6 II,6 |       ja przywykłam - odcięła wdówka krzywiąc się i patrząc na
 7 II,6 |      rozmawiam - odezwała się wdówka wskazując na Ochockiego. ~-
 8 II,6 | wyjechał z Paryża? - zapytała wdówka Wokulskiego. ~- Jutro będzie
 9 II,6 |        moi państwo - zawołała wdówka - jeżeli chcecie mnie miewać
10 II,6 |         Moja Felciu - odparła wdówka - jesteś w tym wieku, że
11 II,6 |    zasługuje na to - odparła. wdówka. - Gdyby nie jego przytomność,
12 II,6 |    pana Wokulskiego - odparła wdówka. ~- Och!... - szepnęła prezesowa
13 II,6 |    pan dla majątku? - spytała wdówka szeroko otwierając oczy. ~-
14 II,6 |      jako triumfator - rzekła wdówka. ~- Ależ słowo honoru daję,
15 II,6 | dziewczyna z koszykiem, potem wdówka z panną Felicją, Wokulski,
16 II,6 |    krew uderzyła mu do głowy: wdówka w taki sposób ruszyła nogą,
17 II,6 |        Proszę? - zdziwiła się wdówka: - To, co pan nazywasz kontrastami,
18 II,6 |      nie wiedzieć - przerwała wdówka. ~- Ach, więc mamy i mistyfikację,
19 II,13|  dzieje?... - zawołała piękna wdówka, gdy Wokulski zbliżył się
20 II,17|    Mój panie!... - wybuchnęła wdówka zrywając się.~Wnet jednak
21 II,17|       Wokulski - upomniała go wdówka.~- Nie można ze mną rozmawiać