Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |     marszałkowie i senatorzy, zdjęła trwoga.~- To są straszni ludzie,
 2  I,7 |           łapy zwierzęcia nieopisaną trwogą, lecz mimo to czuła, że -
 3  I,9 |             jest dalej" - szepnął, z trwogą idąc do ostatniego salonu.~
 4  I,9 |         awansuję?" - dodał z tajemną trwogą w sercu.~Był już na rozległym
 5  I,10|     wszystkich twarzach malowała się trwoga; prawie każdy coś wykrzykiwał
 6  I,10|             że mnie po prostu wzięła trwoga.~"Co, u diabła - myślę -
 7  I,12|          niego klątwę. Wtedy mówił z trwogą:~"Ja nie jestem ten sam...
 8  I,17|             przybiegł natychmiast, z trwogą pytając się w duszy: czy
 9  I,19|                spytał cicho Rzecki z trwogą w oczach, ale i z uśmiechem
10  I,19|            wodą kolońską... A z jaką trwogą patrzył na mnie!... To najszlachetniejszy
11  I,19|        zdławionym głosem, patrzyła z trwogą na ojca; obawiała się jakiegoś
12 II,3 |        mruknął czując, że ogarnia go trwoga na myśl: co robić z czasem?
13 II,3 |     balustradami... Szedł powoli i z trwoga myślał, że ledwie po ośmiogodzinnym
14 II,4 |        patrzył na Geista nieledwie z trwogą; w głowie zapalały mu się
15 II,4 |            Nagle rzucił pióro: jakaś trwoga opanowała go na widok napisanych
16 II,5 |                   pytał sam siebie z trwogą. ~- Szanowny pan - ciągnął
17 II,15|  nieokreślonym niepokoju ogarnęła ją trwoga.~Wokulski znowu zwrócił
18 II,15|      spojrzeniem...~Ogarnęła go taka trwoga, że przeżegnał się, i widma
19 II,15|       spadnie na mnie żadna straszna trwoga... Ciebie on z sideł zdradzieckich
20 II,17|           Czy my naprawdę - myślał z trwogą - jesteśmy narodem marzycieli
21 II,17| przypatrywała mu się naprzód z lekką trwogą, potem z oburzeniem, w końcu